 |
|
|
|
THE CURE, ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, CRANES, FILM
|
Η σκοτεινή πλευρά της δύναμης φαίνεται ότι έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Μετά την μαύρη κοσμοσυρροή που προκάλεσε ο Marilyn Manson στη Μαλακάσα τη σκυτάλη πήρανε οι Cure. Γιατί καλώς ή κακώς για τους περισσότερους όλη η βραδιά ήτανε απλά και μόνο μια συναυλία Cure με τρία support παρά ένα μίνι festival. Χωρίς βέβαια να παραγνωρίσουμε και τις άλλες μπάντες.
Έτσι λοιπόν όπως και όλα τα ελληνικά σχήματα που ανοίγουνε τέτοια festival οι Film βγήκανε κάτω από τον λαμπρό ελληνικό ήλιο να μας χαρίσουνε το απολαυστικό αγγλόφωνο set τους. Ντυμένοι όλοι –κατά την περίσταση- στα μαύρα (που τους πάνε περισσότερο νομίζω) παίξανε και αρκετά νέα κομμάτια που αξιοποιούν καλύτερα την φωνή της όμορφης τους frontwoman, o ήχος τους προχώρησε από την τελευταία φορά που τους είχα δει και παρόλο που οι γυναικείες φωνές (με εξαίρεση την εξωγήινη θεότητα Elizabeth Frazer και το επίγειο ξωτικό Chan Marshall) με κουράζουν αφάνταστα όταν ερμηνεύουν μόνες και έρημες, στους Film υπάρχει αυτό το παιχνίδισμα της φωνής με τις κιθάρες και το full-πετάλι μπάσο που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε κερδίσει.
Οι Cranes ήτανε ας πούμε συμπαθητικοί, με αρκετές καλές στιγμές, αν και αυτά τα ξεψυχισμένα φωνητικά δεν είναι της αρεσκείας μου (πχ με τις φωνές των Mum ανακατεύομαι). Είχανε όμως αυτό το shoegazing 80s αιθέριο κιθαριστικό υπόβαθρο, είχανε και τις εξάρσεις τους παράλληλα βέβαια με τις κοιλιές τους οπότε ως μέσο όρο μας προσφέρανε μια ευχάριστη ώρα για να χαλαρώσουμε στα δέντρα γύρω από τον χώρο.
Ομοίως και για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη , λίγο άσχετη η επιλογή του για το κλίμα της ημέρας, δεν ενόχλησε όμως και ήξερε και ο ίδιος ότι όλοι εκεί είχανε έρθει για ένα και μόνο λόγο.
Οι Cure βγήκανε στη σκηνή τέσσερα άτομα, χωρίς πλήκτρα, με ηλεκτρικό ήχο και το γνωστό μακιγιάζ του Robert Smith . Όχι πλήκτρα? Ε τέτοια ευχάριστη έκπληξη δεν την περίμενα, γιατί οι εκτελέσεις τους εκτός του ότι είχανε πολύ περισσότερο δυναμισμό και πάθος έτσι ήτανε και τόσο διαφορετικές από τους δίσκους που αργούσες να καταλάβεις τα τραγούδια. Κάτι λιγότερο από τρεις ώρες διήρκησε αυτό, είχα ακούσει από μια φίλη στην Αγγλία για τα τρίωρα set τους αλλά δεν φανταζόμουνα ότι θα το κάνανε και εδώ! Δεν παίξανε το Forest, σιγά και ποιον ένοιαξε.. Με αυτές τις εκτελέσεις που άκουσα από 100 Years και A Strange Day νομίζω πως πραγματικά έχασα το μυαλό μου.
Περιττό να αναφερθώ στο τι παίξανε και πως το παίξανε, η φωνή του Robert τόσα χρόνια μετά δεν έχει σπάσει καθόλου, και επιμένω στον ενθουσιασμό μου για το αμιγώς ηλεκτρικό set τους, αφού ούτε καν το οργανάκι του Love Song και τα υπόλοιπα synths του Lullaby δεν μας έλειψε, ίσα που η κιθάρα ανέλαβε το ρόλο τους με διαβολεμένη άνεση και μαεστρία!
Τέσσερα encores ακολουθήσανε και το τρίτο θα μείνει ιστορικό στα συναυλιακά δεδομένα μας, αφού μας ήρθε κατάμουτρα όλη η πρώτη εποχή τους: Three Imaginary Boys, Fire In Cairo, 10:15 Saturday Night, Killing An Arab, Boys Don’t Cry και δεν συμμαζεύεται. Και για το μεγάλο φινάλε του τέταρτου encore μια υπέροχη εκτέλεση του Faith, που όπως είπανε είχανε πολύ καιρό να το παίξουν. Από τις ωραιότερες μπασογραμμές που έχουνε παιχτεί. Κάπου έχω μια παλιά live 17λεπτη εκδοχή του, για να το ακούω όταν με πιάνει η Cure λαιμαργία μου. Και μπορεί από την ηχογράφηση αυτή μέχρι και αυτό που είδαμε και ακούσαμε live στη Μαλακάσα να έχουνε περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια, τίποτα όμως δεν έχει χαθεί από τον σκοτεινό αισθησιασμό του Robert Smith. Ήχος σαν τους Cure δεν έχει υπάρξει και ούτε θα υπάρξει. Μετρημένα λόγια από έναν πιστό fan που σχεδόν τρεις εβδομάδες μετά (συγνώμη για την απαράδεκτα αργή ανταπόκριση, έκανα λίγες συμπληρωματικές φθινοπωρινές διακοπές) είναι ακόμα συνεπαρμένος, γοητευμένος και ενθουσιασμένος από την βραδιά αυτή..
PS. Άσχετο, μα γράφοντας το κείμενο αυτό άκουγα Mad Season και το Unplugged των Alice In Chains. Γαμώ τα ναρκωτικά μου ρε Layne…
Γιώργος Γoργογέτας |
Live
