CAPTURE/ RELEASE THE RAKES V2 29/9/2005

Το next big thing των τελευταίων εβδομάδων έρχεται από το Λονδίνο και ακούει στο όνομα “The Rakes”. Το πρώτο τους single “22 Grand Job” έσκασε αρκετά δυναμικά μέσα στην περυσινή χρονιά, ενώ οι καλές support εμφανίσεις τους στους Libertines, έκανε το όνομά τους να ακούγεται και να γράφεται αρκετούς μήνες πριν βγάλουν το πρώτο τους album.

Λονδίνο είπαμε ε; Για να δούμε τι έχουμε φέτος από εκεί. Bloc Party, Art Brut, The Rakes .Καθόλου άσχημα ! Όλα αυτά τα groups εκτός από τον τόπο καταγωγής έχουν και αρκετά άλλα κοινά που μας κάνουν να τα εντάσσουμε σε μία ενιαία κίνηση που μας έρχεται από την αγγλική πρωτεύουσα.

Αντλούν έμπνευση από groups σαν τους Wire,τους Gang of Four και τους Buzzcocks, διαμαρτύρονται για όλα αυτά που βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους, είναι φίλοι (πρόσφατα ο Kele πήρε το μικρόφωνο για μία εμφάνιση των Rakes λόγω ασθένειας του τραγουδιστή τους) και γενικά δίνουν την αίσθηση του κοινού στόχου και της κοινότητας. Μπορεί η Βρετανία του ‘95 να ζούσε μέσα στον ηδονισμό του “Live Forever”, του “Girls and Boys” και της Cool Britannica, δέκα χρόνια όμως μετά τα πράγματα φαίνονται τελείως διαφορετικά. Οι Bloc Party φτιάχνουν τραγούδια που μιλούν για “Price of Gas”, οι Others φωνάζουν “I don’t wanna be a lackey in a job that doesn’t pay” και οι Art Brut “popular culture no longer applies to me”, ενώ ολόκληρο το album των Rakes φαντάζει σαν η rock εκδοχή των Streets . Χωρίς να γίνονται τόσο έντονα προσωπικοί και εξομολογητικοί σαν τον Mike Skinner, σημαδεύουν εντούτοις τη χρονιά με τον ίδιο τρόπο που εκείνος το έκανε τα προηγούμενα χρόνια.

Παρατηρώντας δηλαδή τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες και αποτυπώνοντας το αντίκτυπό τους στα συναισθήματα και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Ο δίσκος τους καθρεφτίζει με έναν άκρως γοητευτικό τρόπο την Αγγλία του 2005 και τα αδιέξοδα όσων δε βρίσκουν κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή. Το βαρετό καθημερινό οκτάωρο, η ανία μπροστά στην τηλεόραση ,η καθιερωμένη διαδρομή “work, pub, sleep” ,η εκτόνωση των one night stands. Και όλα αυτά σε ένα κόσμο που “Every plane is a missile ,every suitcase a bomb, there is no reason in my head now, only fear in my bones”.

Όπως καταλαβαίνετε το hangover από την britpop era δεν είναι και τόσο ευχάριστο…

Ηχητικά το album δεν αναλώνεται σε περιστροφές και βαρετά σημεία. Όπως κάνουν και με τους στίχους ,μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό και μέσα σε 35 λεπτά δίνουν έντεκα σφριγηλά (ω ναι θα το πω!) art-punk tracks με τα οποία μπορείς να χορεύεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Δε τους δόθηκε άλλωστε τυχαία ο χαρακτηρισμός “the thinking man’s party band” από έναν βρετανό δημοσιογράφο!

“Retreat”, “22 Grand Job”, “Work Work Work” και άλλα 8 τραγούδια μας κάνουν ένα πολύ καλό album που ακούγεται (και ξανακούγεται!) χωρίς το χέρι να πηγαίνει ούτε μία φορά στο κουμπί “next”.

Πρέπει εκτός των άλλων να κάνουμε μία αναφορά στον κύριο Paul Epworth , το όνομα του οποίου κοντεύει να γίνει κάτι σαν ISO ποιότητας .Και πως όχι ,όταν βρίσκεται πίσω από την παραγωγή των Futereheads, Maximo Park, Bloc Party και αυτών που παρουσιάζουμε εδώ!

Όσα ακούμε στο “Capture/Release” είναι πράγματα που μας απασχολούν όλους (και ας μη ζούμε στο Λονδίνο) και γι αυτό χαιρόμαστε τόσο πολύ όταν τέσσερις τύποι, βρίσκουν τον τρόπο να τα εκφράσουν με ένα τόσο άμεσο και έξυπνο τρόπο. Και ναι, αυτά τα δύο επίθετα τελικά ταιριάζουν τόσο πολύ…!

Βασίλης Σίντος