PLANS DEATH CAB FOR CUTIE ATLANTIC 4/10/2005

Το να γίνεται ένας δίσκος σαν αυτόν ΤΕΡΑΣΤΙΑ εμπορική επιτυχία είναι μια πανέμορφη έκπληξη. Γιατί μην μου πείτε πως οι DEATH CAB FOR CUTIE είναι κανένα κατασκεύασμα της μουσικής βιομηχανίας, θα έχετε άδικο. Αλλά όσο και αν μην ασχολούμαι με τα charts δεν μπορώ να παραβλέψω πως ένα τέτοιο όνομα μπήκε στα 5 πρώτα στην Αμερική!! Επίσης ζητώ να παραβλέψετε την «εσωτερική άμυνα» πολλών εξ ημών και υμών για κάθε όνομα που πουλάει εκατοντάδες χιλιάδες δίσκους.

Εδώ μάλλον μιλάμε για την «δικαίωση?» μιας μπάντας που έβγαλε πανέμορφα άλμπουμ. Αυτό εδώ είναι το 5^ο τους, αλλά αυτή τη φορά με την ομπρέλα μεγάλης εταιρείας. (δεν είμαστε καχύποπτοι, μια καλή μεταγραφή και ο παίκτης παίζει τσάμπιονς λίγκ και τον μαθαίνουν περισσότεροι).

Αυτός ο πρόλογος είναι άχρηστος, εκτός ίσως από έναν πληροφοριακό χαρακτήρα. Η ουσία είναι πως η μπάντα αυτή από το Seattle (ιστορική πάντα πόλη) παίζει καλή μουσική, στο κατεξοχήν είδος του alternative indie pop/rock, από αυτά που κατά καιρούς ίσως συναντήσεις και αγαπήσεις σε κάποιο τεύχος του περιοδικού cmj ή απλούστερα σε μουσικές που έχεις αγαπήσει σαν αυτές των built to spill, κλπ. Δηλαδή μουσική με μικρές εναλλαγές, βασισμένες σε καλές μελωδίες, καλά και λίγο μελαγχολικά φωνητικά και έξυπνες ιδέες για κράτημα του τραγουδιού με ένα μπάσο ή κάποιο άλλο όργανο. Προσωπικά είμαι ακόμη γοητευμένος με την προηγούμενη τους δουλειά το Transatlanticism, πριν από 2 χρόνια ειδικά για εκείνο το αξεπέραστο κομμάτι title and registration. E, στο νέο δίσκο δεν υπάρχει αντίστοιχο, δυστυχώς για αυτούς γνωρίζουν τους death cab for cutie τώρα.

Η νέα δουλειά στρωματώνεται σε 45 λεπτά με 11 κομμάτια, καλά και σχετικά σκοτεινά. Ποιητική οδός σε θέματα συναισθηματικά, προσωπικής ίσως αναζήτησης, που μπορεί γάντι να σας ταιριάξουν «..i once knew a girl in the years of my youth, with eyes like summer, all beauty and truth, but in the morning I fled, left a note and it read: someday you will be loved…» ή μπορεί απλώς να σας γοητεύσουν «I want to live where soul meets body, and let the sun wrap its arms around me, and bathe my skin in water cool and cleansing, and feel what it’s like to be new…», αλλά σίγουρα θα βρείτε την στιχουργική ικανότητα του Benjamin Gibbard τουλάχιστον ενδιαφέρουσα.

Μουσικά υπάρχουν μερικά τραγούδια που ξεχωρίζουν ιδιαίτερα σαν τα soul meets body (το καλύτερο, με πολύ καλό ρυθμό, από τα τραγούδια που μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά), το εναρκτήριο marching bands of Manhattan, το someday you will be loved (με πολύ γλυκά φωνητικά). Η κιθάρα είναι γενικά χαμηλά, άλλοτε κρατά έναν απλό ρυθμό με τα ακόρντα, και λίγες φορές κρατά και τη μελωδία. Τα κρουστά είναι επίσης διακριτικά παρόντα, ενώ τα πλήκτρα σε πολλά σημεία οδηγούν..αλλά με πολύ μικρή ταχύτητα. Μαζί με τα πολύ καλά φωνητικά, που ειδικά στο I will follow you in the dark, δίνουν ρέστα, έστω και με αυτό το ύφος της απαγγελίας και μόνο με μια κρυμμένη κιθάρα πίσω. Πιθανόν 2-3 κομμάτια να φανούν χαμηλότονα και ίσως να βρείτε και στιγμές που μερικά πράγματα επαναλαμβάνονται. Μακάρι όμως με τέτοιες αμελητέες αδυναμίες το mainstream κοινό να ξεγελάστηκε και να έπεσε κατά ριπάς καταναλωτών στους death cab for cutie. Για την Ελλάδα, θα σας γελάσω, δεν ξέρω καν ποια εταιρεία τους διανέμει, αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ το λεγόμενο alternative δεν αποτέλεσε προτεραιότητα.

Δεν ξέρω αν με αυτό το άλμπουμ οι Death CFC ωρίμασαν, αλλά στα σίγουρα δεν πρόκειται για κανένα νεόκοπο φρούτο… Και καλό είναι να βρείτε και τα προηγούμενα δισκάκια τους. Καλή ακρόαση.

http://www.deathcabforcutie.com

Κυριάκος Σκορδάς