 |
|
|
|
THE DIFFERENCE BETWEEN HOUSES AND HOMES (LOST SONGS AND LOOSE ENDS 1995-2001)’
|
Άντε, ας αρχίσουμε από τα ιστορικά δεδομένα. Που είναι και ασφαλής αρχή, μια που όλοι το κάνουν αυτό, δηλαδή να αρχίζουν με ιστορικά στοιχεία, ή όλοι το έχουν κάνει κάπΧοια στιγμή. Το 1995, ύστερα από χρόνια κοινής συμμετοχής τους σε συγκροτήματα αποδώ κι αποκεί, τέσσερις νεαροί φίλοι από την underground σκηνή τής Omaha, έφτιαξαν ένα συγκρότημα, και το είπαν Cursive. Σ’ αυτήν την εξιστόρηση αποκλείεται να κάνω λάθος (κρίμα, ρε γαμώ το κέρατό μου, και θέλω τόσο πολύ να λαθεύω), αποκλείεται να λαθεύω, γιατί ο αρχιτεμπέλαρος μετέφρασα κατά λέξη από το λήμμα ‘Cursive’ τού διαδιχτυωτού τόπου, saddle-creek.com. ΔΓιότι οι Cursive έφτασαν να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τής Saddle Creek. Στο σημείο αυτό, για να συνεννοούμαστε αποτελεζματικά, νιώθω υποχρεωμένος να θυμίσω ότι η Saddle Creek φιλοξενεί στις δισκογραφικές αγκάλες της τους φιρμάτους πΧια Bright Eyes τού πολυπροβεβλημένου τσίφτη Conor Oberst, γαμώ την Ομάχα σου και τη Νεμπράσκα σου ασούμε.
Αλλά το θέμα μας είναι οι Cursive, και όχι τα καμώματα του Conor. Των Cursive o βίος, προσωπικός και συγκροτηματικός, αποδείχθηκε ταραχώδης. Αλλά δε γαμείς, αυτά έχει η πουτάνα η ζωή. Το θέμα είναι να επιβιώνεις. Η μαγκιά είναι να βγαίνεις survivor. Και οι Cursive επιβίωσαν μιας δΓιάλυσης, και ζουν ήδη τη δεύτερη ζωή τους. ΔΓιαζύγια και καταρρεύσεις σχέσεων χτύπησαν τους Ομαχέζους μας, για να βγει και λίγη χεζολαγνεία από το κείμενο, μπας και πουλήσουμε καν’να φύλλο περισσότερο. Οι Cursive δείχνουν να τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά τα στραβά. (Θεός: Έτσι, ε, οι κουφάλες; Για κάτσε να τους στείλω καν’ναν σειζμό, καν’ναν θάνατο, να τεστάρω τις αντοχέσ’ τους!).
Οι Cursive, λέω, δείχνουν να έχουν ξεπεράσει τις προβληματικές καταστάσεις που τους έπληξαν, και η Κοινωνία των απανταχού δισκόφιλων τελεί εν αναμονή τού νέου δίσκου τους, κάπου εντός τού επερχόμενου 2006. (Με την ευκαιρία, να ευχηθούμε καλή χρονιά.)
Για να γεμίσει το κενό τής απουσίας των Cursive από τα δισκάδικα, ώσπου να έρθει η νέα κυκλοφορία, η Saddle Creek ρίχνει στην αγορά το ‘The Difference Between Houses and Homes (Lost Songs and Loose Ends 1995-2001)’, μια συλλογή με εν πολλοίς ανέκδοτα και δυσεύρετα τραγούδια τους, δυστυχώς απ’ ό,τι καταλαβαίνω σε κανονική τιμή, οπότε ευκαιρία να βρίσουμε την εταιρία. Χαρά σ’ την ανεξάρτητη!Αν το μυρίζεται κανείς ήδη ότι έχω τη γνώμη ότι η συλλογή μας στοχεύει μόνο στους σκληροπυρηνικούς τού γκρουπ και αμφιταλαντεύεται, να το πει, να μην το πει, να βοηθήσω: ναι, εκτιμώ ότι μια τέτοια δισκογραφική κυκλοφορία απευθύνεται στους ορκιζμένους οπαδούς των Cursive. Που στην Ομάχα μπορεί να είναι ένα υπολογίσιμο σώμα, στην Ελλάδα, όμως, εεεε, γκχχχ, γκχχχ… μην πικράνουμε την εταιρία τους, και δεν μας δώσει πρόμο ξανά. Τώρα: αν κανείς σχημάτισε την εντύπωση ότι θα «σκοτώσω» το πρόμο μου στα μεταχειριζμενάδικα, πλανάται πλάνην φαιδράν (γιατί πρέπει να βγω τυπολάτρης, και να γράψω το αναμενοπροβλέψιμο «οικτράν»;). Ο ήχος των Cursive βρίσκεται στο μεταίχμιο των προσωπικών μου προτιμήσεων και μη προτιμήσεων, σε μια γκρίζα ζώνη ουδετερότητας, και άλλοτε κλίνει στη μια, άλλοτε κλίνει στην άλλη μερΓιά. Κλίνει προς τη μερΓιά των προτιμήσεών μου, όταν οι Cursive μού θυμίζουν Fugazi και Ηelmet (και μου θυμίζουν ταχτικά). Άλλες φορές, όμως, οι Cursive υψώνουν τη σημαία μιας στρυφνότητας-για-τη-στρυφνότητα, δολοφονούν την έννοια της μελωδίας ή την τοποθετούν τόσο όπισθεν που χάνεται η καημενούλα… Τότε δεν μ’ αρέσουν. Δεν τους αγαπώ.Οι Cursive παίζουν ροκενρόλ με επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις και, ως προς τα φωνητικά τού Τim Kasher, με μόνιμες επιτΡαχύνσεις. (Το «θα με χύΝσεις;» πώς ακούγεται; Βλακεία, ε;). Οι κιθάρες τους μία γρατζουνάν, μία θωπεύουν. Τα σχηματάκια που παίζουν, άπτονται α-μελωδικών καταστάσεων. Κοψίματα και επανεκκινήσεις, σταματήματα και ξαναρχίζματα. Αν προσέξεις αρκετά, θα δΓιακρίνεις και αναπτύξεις neilyoung +crazyhorse-ικού τύπου.
Ο δίσκος διαθέτει μερικά τραβηχτικά στιγμιότυπα, αλλά πάσχει, όπως είναι και επόμενο, από μια ενιαία φυσΧιογνωμία. Αυτά τα θραύζματα των Cursive, ενόψει τού νέου τους δισκογραφικού χτυπήματος, δεν λειτουργούν ως ενιαίο σύνολο, έχουν έναν χαρακτήρα που αφορά περιοριζμένο αριθμό συλλεκτών, ωστόσο αποτυπώνουν τις ικανότητές τους για κάτι τρανταχτό. Κι η δΓιαφορά ανάμεσα στο τρανταχτό και το ενδΓιαφέρον μοιάζει με τη διαφορά ανάμεσα στο ‘houses’ και το ‘homes’… if you know what I mean…
Γιάννης Σημαντήρας
diamonds.explode.to
Γιάννης Σημαντήρας |
Foreign Office
