 |
|
|
|
HAM
|
Εκεί που νομίζεις ότι όλοι οι μουσικοί συνδυασμοί έχουν εξαντληθεί, μια νέα κυκλοφορία σε κάνει να αναθεωρήσεις αυτή την άποψη. Ο λόγος για τους The Chap και το δεύτερο album τους Ham.
Οι The Chap μας έρχονται από το Λονδίνο κι ένα μέλος από το τετραμέλες τούτο group είναι ο Πάνος Γκίκας- παντού η χάρη μας! Αναμιγνύουν οργανικούς ήχους (βιολί, τσέλο, κιθάρες) με ηλεκτρονικούς κι αν αυτό σας έκανε να αναρωτηθείτε “πάλι μια από τα ίδια” θα απαντήσω όχι. Οι The Chap είναι απρόβλεπτοι.
Δε θα μπορούσα να πω ότι το opening track Baby I’m Hurt’n είναι αντιπροσωπευτικό του album, είναι όμως αντιπροσωπευτικό της τρέλας που κουβαλούν οι The Chap. Κιθάρες κουρδισμένες χαλαρά και φωνητικά που σε πηγαίνουν κάπου στα ψυχεδελικά 70’s. Αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να το είχε γράψει κι ο Frank Zappa…
Στο δεύτερο κομμάτι του album, το Woop Woop, αντιλαμβανόμαστε ότι η μπάντα αυτή είναι όντως απρόβλεπτη. Minimal techno ρυθμός με παρανοϊκά φωνητικά που επαναλαμβάνουν “woop woop” δημιουργούν ένα ιδανικό κομμάτι για ζέσταμα σε ένα techno club.
Με το Now Woel οι The Chap ροκάρουν ηλεκτρονικά. Ένα κομμάτι που θα το ζήλευαν μέχρι και οι Fischerspooner. Μελωδικά αντρικά και γυναικεία backing φωνητικά που κλιμακώνονται σε ένα αρκετά δυναμικό και κολλητικό ρεφρέν.
Η μαγκιά των The Chap είναι ότι δεν έπεσαν στην παγίδα να ακολουθήσουν ένα μουσικό είδος και να ταυτιστούν μ’ αυτό (π.χ. electroclash). Έτσι, δεν συνδυάζουν ηλεκτρικές κιθάρες με electro στοιχεία με τον τρόπο που έχουμε βαρεθεί πλέον να ακούμε από τόσα άλλα groups, ούτε παραμένουν ένα χαζο-χαρούμενο indie pop συγκρότημα που να γρατζουνά απλά τις κιθάρες του. Ίσως η τρέλα, ο πειραματισμός κι ο αυθορμητισμός τους να είναι αυτό που τους σώζει και τους βγάζει έξω από τη μάζα των νέων indie bands.
Το Auto Where To θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μια συλλογή Café Del Mar εκτοπίζοντας τα άλλα tracks της συλλογής. Είναι ένα χαμηλών τόνων chill out κομμάτι με ταξιδιάρικη μελωδία , το κατάλληλο soundtrack για ένα ταξίδι με τρένο.
Αυτό το album τα έχει όλα. Έχει και μπαλάντες… Το The Premier At Last είναι μια lo-fi μπαλάντα. Ζεστά φωνητικά με καθαρές ηλεκτρικές κιθάρες, βιολί κι ένα noise ρυθμό(?) φτιαγμένος από έναν ήχο παρόμοιο με αυτόν που ακούς όταν το cd είναι γρατσουνισμένο.
Άλλο ένα κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το I Am Oozing Emotion. Ίσως το πιο δυνατό σημείο του album. Electro-rock με έναν αέρα από τα 70’s! Δυναμικό, τσαμπουκαλεμένο και χορευτικό. Αν κι έχει διάρκεια μόνο δυόμισι λεπτών περίπου, είναι ικανό να βγάλει knock out μέχρι και τους Jon Spencer Blues Explosion.
Το Ham είναι σαν ένας σπόρος. Θέλει το χρόνο του. Όσο περισσότερο το ακούς, τόσο θα μεγαλώνει μέσα σου και κάθε φορά θα ακούς κάτι νέο και το άνθος που θα βγάλει θα είναι ιδιαίτερα όμορφο και… παρανοϊκά πολύχρωμο! Αυτό το album με τις όποιες αδυναμίες του θα μας κάνει παρέα ατελείωτες ώρες τις κρύες μέρες του χειμώνα αλλά και θα μας κάνει να χορέψουμε μέχρι να ιδρώσουμε.
Ανδρέας Μάνης
andreas.manis@gmail.com
Atraktos.Net |
Foreign Office
