LA FORET XIU XIU ACUARELA/OLON 30/10/2005

Η περίπτωση των Xiu Xiu είναι όντως ξεχωριστή. To όνομά τους το πήραν από κάποιο κινέζικο φιλμ, αλλά με την κινεζική δεν έχουν άλλη σχέση, εκτός ίσως από την ατέρμονη δημιουργικότητά τους, που μπορεί να γίνει μακρυτέρα του Σινικού τείχους. Μπορείς να πετάξεις 2 -3 όρους σαν post-punk και τέτοια, αλλά πάλι θα είσαι λάθος για αυτή την ιδιότροπη μπάντα από το Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας . Και αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου, όσο και αν αποτελούν μέρος μιας ιδιόμορφης σκηνής, που με αλλοπρόσαλλο τρόπο συνθέτει με μουσικό τρόπο τις ιδέες τους, η περίπτωσή τους είναι αρκετά ξεχωριστή.

Μπορεί να αρέσουν παράλληλα σε ανθρώπους που αγαπούν σήμερα (ή για να μην υπερβάλλουμε, τους αρέσουν πολύ) οι Animal Collective, Cocorosie, Beep Beep και λίγο οι Mice Parade , ή και ο Devendra (ένας είναι ο devendra και έβγαλαν και ένα split μαζί του), παραβλέποντας ή συνδυάζοντας για άλλους πολλά στοιχεία από τη δεκαετία του 80 (από Bauhaus έως δεκάδες άλλα), αλλά ένα προσόν που προσωπικά βρίσκω στους Xiu Xiu (προφέρονται Ξίου Ξίου) είναι ότι δεν έχουν μέτρο σύγκρισης.

Και το ενδιαφέρον είναι πως δεν έχουν μέτρο σύγκρισης ούτε για τις προηγούμενες δουλειές τους (πολλά σίνγκλ και βινύλια και 4 ολοκληρωμένα άλμπουμ), που κυκλοφορούν με διαφορετικά εξώφυλλα σε διάφορες χώρες. Ακόμη και το καινούριο τους La Foret (το κατακαημένο και κατακαμένο δάσος γαλλιστί) κυκλοφορεί με άλλο εξώφυλλο στις ακτές του Ατλαντικού, που έρμαια έχουν γίνει στις ορέξεις γυναικείων δαιμόνων και τυφώνων, ως απόρροια των κόλπων που τα υγρά τους ζεσταίνονται περισσότερο του κανονικού, μάλλον λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, που οι ίδιες οι ΗΠΑ ποτέ δεν υπέγραψαν για να περιοριστούν οι παράγοντες δημιουργίας του…

Και συνεχίζουν ώστε ο νέος δίσκος να μην έχει συγκρίσιμα κομμάτια ούτε μεταξύ τους. Αυτό από τη μια ακούγεται καλό (δηλαδή δεν επαναλαμβάνονται), αλλά από την άλλη παραθέτουν τόσα πολλά και διαφορετικά ακούσματα, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν κλίμα συσπείρωσης…για να κερδίσουν στο σύνολό τους τον ακροατή και όχι μόνο με μεμονωμένα κομμάτια. Εγώ ίσως είμαι παρανοϊκός και ευχαριστιέμαι αυτή την παράδοξη συνύπαρξη, αλλά σε αντικειμενικούς όρους είναι μια «δύσβατη» ακρόαση.

Πολλά ακουστικά κομμάτια, με περίεργα πειραγμένα samples, με πολλούς φυσικούς ήχους (ή καλύτερα ήχους φύσης). Χαρακτηριστικότερα τα mouse toy και dangerous you shouldn’t be here, όσο και αν ικετευτικά ο jamie ακούγεται στο τελείωμα. Αλλά και κομμάτια εκρηκτικά και θορυβώδη, που σε κάνουν να τρέξεις στο ηχοσύνολό σου για να το χαμηλώσεις. Και αυτό γιατί τα ακουστικά και ολίγον space κομμάτια, έχουν μερικές φορές δευτερόλεπτα βουητού ησυχίας (!), που αινιγματικά υπάρχουν και σε παροτρύνουν να ακούσεις δυνατότερα, μπας και συναισθανθείς ή έστω ακούσεις κάτι καθαρότερα. Εκεί κάποιος ηλεκτρονικός περίγυρος απλώνεται πάνω στο κομμάτι ή κάποιες απεγνωσμένες εκκλήσεις σπαρακτικών ψιθύρων δημιουργούν ένα αρκετά φορτισμένο συναισθηματικά αποτέλεσμα. Κάπως συνδυάζει όλα αυτά το κομμάτι yellow raspberry

Δεν παραβλέπουμε όμως τα πολύ πιο δυνατά κομμάτια, δείγμα έκρηξης, με κιθάρες στο full και πολύ φασαρία εν γένει, καθώς και κομμάτια πιο ροκ και πιο ρυθμικά. Το σύνολο είναι που παραθέτουμε. Προσωπικά πιο κοντά στα γούστα μου είναι τα δυναμικότερα κομμάτια muppet face , pox και το ξέσπασμα των φωνητικών στο bog people, καθώς και το όντως όμορφο και μελωδικό ale.

Κυριάκος Σκορδάς