RECHENZENTRUM VS SCHNEIDER TM 27/10/2005 ΜΥΛΟΣ / ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ 1/11/2005

Rechenzentrum Vs Schneider TM

Ήταν αρχές Οκτώβρη, αν θυμάμαι καλά, όταν εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου το πολύ όμορφο αισθητικά flyer, για το συγκεκριμένο event της 27^ης Οκτώβρη. Ξαφνιάστηκα, ελαφρώς, διαβάζοντας το όνομα του Βερολινέζου Schneider TM . Μου είχε καρφωθεί βλέπετε, η γλυκύτατη ρομποτική διασκευή του στο all time classic “There Is A Light That Never Goes Out” των Smiths (πέραν των δικών του εξαιρετικών παραγωγών) και ήταν μια απ’ τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις - για εμέ τουλάχιστον - του Φθινοπώρου. Για το ντουέτο των επίσης εκ Γερμανίας Rechenzentrum , η αλήθεια είναι ότι δε γνώριζα και πολλά, αλλά αυτό εξυπακούεται ότι δεν αποτέλεσε ιδιαίτερο πρόβλημα, στο να γίνει η απαραίτητη στάση μας στο Ξυλουργείο του Μύλου. Ένα Ξυλουργείο που, κουτσά στραβά, τον μάζεψε τον κόσμο του, κάνοντας αρκετά ζεστή την όλη ατμόσφαιρα (ας μη τρέφουμε κι αυταπάτες, σε τέτοιου είδους σχήματα και event δε περιμένουμε και τις τρελές μάζες κόσμου).

Προχωρώντας τώρα σιγά σιγά και στο μουσικό μέρος της βραδιάς (μιας και περί αυτού μου δόθηκε η αποστολή, κι όχι για να μπεκρουλιάζω λοξοκοιτώντας τις όποιες όμορφες παρουσίες), νομίζω ότι δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φύγει απογοητευμένος από το χώρο. Κάνοντας γύρω στις 23:20 την εμφάνιση τους στη σκηνή οι τρεις Γερμανοί κι αφού «ζεσταθήκαμε» από τη 15λεπτη μουσική παρουσία ενός «δικού μας» παιδιού (μα καλά, κανείς να μη μας ενημερώσει και να μη γνωρίζει γύρω μας το όνομα του supporter, ντροπή μας), ξεκίνησε μια βραδιά, που μόνο μονότονη και μονόχνοτη δε μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Δε νομίζω ότι υπήρχε μουσικό είδος, που να μην μας προσφέρθηκε, που να μην ακούστηκε στο 2ωρο πάνω κάτω πρόγραμμά τους. Φιλτραρισμένο φυσικά και επεξεργασμένο, μέσα από το δικό τους αλλόκοτο, ιδιόμορφο και σαφώς πιο πειραματικό τους τρόπο έκφρασης. Κι επειδή η όλη laptomania στα live των τελευταίο καιρό δε με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο (έχω την αίσθηση ότι ακόμα κι ένας dj πιο πολύ παιδεύεται πάνω απ’ τα decks), ικανοποιήθηκα απόλυτα, αντικρίζοντας επάνω στους πάγκους - πέρα από τα laptop – και τις κονσολίτσες, και τα sampler, και τις φευγάτες κιθαρίτσες, και τα μικρόφωνα, και πάει λέγοντας.

Όλα, ιδανικά και άψογα χρησιμοποιημένα, άλλοτε βομβαρδίζοντας μας με πιο χαοτικά και πειραματικά μουσικά γεννήματα, κι άλλοτε χαϊδεύοντας μας με περισσότερες pop αποχρώσεις. Κι επειδή ο Dirk Dresselhaus (aka Schneider TM) θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εξαιρετικός performer και σε μια καθαρόαιμη pop-rock μπάντα, δε δίσταζε διόλου να επιδείξει τις ικανότητές του και στο μικρόφωνο. Φανταστείτε μια μουσική βραδιά, όπου οι Autechre τζαμάρουν με τους Radiohead, οι Sonic Youth με τον Aphex Twin, οι Velvet Underground με τον Jamie Liddell, ο Donald Duck (ναι ναι ο γνωστός) με τον Apparat κι ο Frank…Sinatra να τραγουδάει μια οκτάβα κάτω, με συνοδεία γερμανικής techno ορχήστρας.

Όλα αυτά τα «πειραγμένα» βέβαια, οδήγησαν πριν το τέλος της βραδιάς, ορισμένους απ’ το κοινό στο να μας αποχαιρετήσουν, αλλά εγώ προσωπικά απόλαυσα την κάθε «παλαβή» στιγμή των τριών κυρίων. Στα συν της βραδιάς, η έλλειψη σοβαροφάνειας και το χαβαλετζίδικο χιούμορ τους, που έβγαινε αβίαστα καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Ενώ προς το φινάλε, έχω την αίσθηση ότι και οι ίδιοι, προτίμησαν απ’ το να πάνε στο ξενοδοχείο τους, να αυτοσχεδιάσουν για κανένα 10λεπτο, προσφέροντας μας ακούσματα πιο minimal και χορευτικά. So… Rechenzentrum Vs Schneider TM, σημειώσατε ισοπαλία.

Άρης Μπούρας