Liars + 2L8, Dread Astaire 11/2/2006 Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη 16/2/2006

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2006

Όσοι φίλοι και γνωστοί είχαν την τύχη να βρεθούν στο περασμένο Synch festival μου μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για την εμφάνιση των Liars στο Λαύριο. Το δεύτερο album τους ,...για ένα περίεργο λόγο, με είχε εντυπωσιάσει πριν από δύο χρόνια, οπότε δεν είχα κανένα λόγο να μη περιμένω με ενθουσιασμό την προγραμματισμένη θεσσαλονικιώτικη εμφάνισή τους.

Το σκηνικό; Γνώριμο και αναμενόμενο. Γύρω στα 200-250 (και πολλά βάζω) άτομα που μέσα στο σχετικά μεγάλο χώρο της Υδρογείου φάνταζαν απελπιστικά λίγοι. Τέλοσπαντων, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Βέβαια το συγκεκριμένο γεγονός δεν έδειξε να πτοεί στο παραμικρό τους Νεουορκέζους, αλλά αυτά θα τα πούμε πιο κάτω. Ας ξεκινήσουμε από τις δύο support εμφανίσεις, που ανέλαβαν το μάλλον δύσκολο έργο να ζεστάνουν το χώρο και τη βραδιά, η οποία ήταν από τις συνήθεις...καλοκαιριάτικες που απολαμβάνουμε τον τελευταίο καιρό εδώ πάνω!

Πρώτοι οι Dread Astaire (ωραίο όνομα,ε;).Λίγο Blues Explosion, λίγη "μαυρίλα", λίγο garage, δε μας χάλασαν καθόλου τα παιδιά, αν και στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους βρισκόμουν κουκουλωμένος στο βάθος, προσπαθώντας να συνέλθω από το κρύο που είχα φάει λίγο πριν, οπότε η άποψή μου δεν είναι ολοκληρωμένη. Επιφυλάσσομαι. Καταγγέλλω σε αυτό το σημείο επιφανείς μουσικάνθρωπους της πόλης(ανάμεσά τους και atraktάνθρωποι) ,οι οποίοι με ύπουλο σχέδιο προσπάθησαν να με ρίξουν με πυρετό στο κρεβάτι σαββατιάτικα ,με τις μακρόσυρτες συζητήσεις τους έξω από το χώρο της συναυλίας, την ίδια στιγμή που το θερμόμετρο πρέπει να έδειχνε -10!Αιδώς Αργείοι!

Όταν άκουγα τη λέξη "Σέρρες", τρία πράγματα μου έρχονταν στο μυαλό. Ο Πανσερραικός, οι ακανέδες και ο Ρόδον Fm. Από το Σάββατο προστέθηκε και ο Κώστας Βοζίκης.

Το δημιούργημά του, οι 2L8 ,είναι ένα από τα τελευταία αποκτήματα της Poeta Negra, που, όχι άδικα, έχει δημιουργήσει εδώ και μερικούς μήνες ένα σχετικό θόρυβο γύρω από το πρώτο του album.

Η συναυλία του Σαββάτου ήταν η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του και μία ευχάριστη έκπληξη για τα αυτιά και τα μάτια μου. Και λέω τα μάτια μου, γιατί από αυτό το σημείο και μετά τα μάτια αρχίζουν να αναλαμβάνουν μεγαλύτερο ρόλο στην παρακολούθηση της συναυλίας. Όχι τόσο στους 2L8 όσο στους Liars...αλλά αυτά θα τα πούμε πιο κάτω.

Δεν είναι σίγουρα και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βγεις με μία κιθάρα μπροστά σε ένα κοινό-μεγάλο ή μικρό-και να καταφέρεις να παρουσιάσεις κάτι που θα τους κρατήσει το ενδιαφέρον στη σκηνή. Ο Κώστας πάντως έδειξε στοιχεία ανήσυχου καλλιτέχνη, που οι συμβατικές φόρμες δεν του αρκούν για να εκφράσει αυτό που θέλει. Το μικρόφωνο να λουπάρει όσα έλεγε, το ίδιο και με την κιθάρα, δραματοποιημένες ερμηνείες, μακιγιάζ, βρόμικοι και βαριοί ήχοι που εναλλασσόταν με ψιθύρους και τη λέξη "Hope" στη κιθάρα να παραπέμπει σε…κρίσεις αυτογνωσίας για τον ίδιο. Πράγματι είναι μία ελπίδα. Σίγουρα κάτι διαφορετικό και σίγουρα κάτι τουλάχιστον ενδιαφέρον.

Και ήρθε η ώρα για τους "απάλευτους", εεεε για τους "ψεύτες" ήθελα να πω."Drum’s not dead" λέγεται το νέο τους album που βγαίνει σε λίγες μέρες και όπως φάνηκε βάλθηκαν να μας το αποδείξουν με τις πράξεις τους. Και να σας πως και κάτι; Και dead να ήταν, τo ανάστησαν! Όσοι έχετε μείνει στους Liars του πρώτου album,καληνύχτα σας! Μιλάμε πλέον για άλλη μπάντα. Ο ήχος τους περιστρέφεται γύρω από massive ρυθμούς στα τύμπανα-εξ ου και οι δύο μικροί τυμπανιστές στη σκηνή-στρυφνά strumming στις κιθάρες, πειραγμένους ηλεκτρονικούς ήχους και τα ευφάνταστα φωνητικά του Angus,που...στάζουν μέλι! Μάγισσες και βουντού, ουρλιαχτά και παράνοιες, λες και βρισκόσουν θεατής μιας παράξενης τελετουργίας. Μόνο η θυσία της παρθένας έλειπε(πού να τη βρεις θα μου πείτε...αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).Φόρεσε στο κεφάλι και τα πόδια το σώβρακο που του πέταξαν, σκαρφάλωσε στα ηχεία, περικυκλώθηκε με το μικρόφωνο.

Έχω τώρα δυο τρεις μέρες που σκέφτομαι τι να γράψω γι αυτό το live.Σ’ αυτό που κατέληξα είναι ότι την εμφάνιση των Liars πιο πολύ θα τη θυμάμαι σα μία performance act,παρά σα μία συναυλία που ευχαριστήθηκα. Μπορεί να υπήρχαν στιγμές που χοροπηδούσα πάνω κάτω με τα επιβλητικά χτυπήματα στα drums,αλλά τα 70 περίπου λεπτά που έπαιξαν ήταν περισσότερο μία μουσική παράσταση, γεμάτη θεατρινισμούς, αυτοσχέδιους πειραματισμούς και avant-guarde(πάντα ήθελα να βάλω αυτή τη λέξη σε ένα κείμενο μου, επιτέλους!)άποψη.

Νομίζω εντέλει ότι η όποια σημασία της εμφάνισής τους έγκειται περισσότερο στο περίβλημα και το συμβολισμό της δημιουργίας τους παρά στο ίδιο το περιεχόμενό της.

Σε συζητήσεις μετά το τέλος διαπίστωσα ότι οι απόψεις του κόσμου, όπως είναι αναμενόμενο (και ζητούμενο;)σε τέτοια events ήταν άκρως αντικρουόμενες. Πάντως κάτι τέτοιες εμφανίσεις μας ξυπνάνε λίγο, μας κάνουν να επαναπροσδιορίζουμε για το τι πρέπει να θεωρούμε δεδομένο σε ένα live. Θέτω τέλος την εξής ερώτηση στον εαυτό μου. Θα πήγαινες να τους ξαναδείς αν εμφανιζόταν ξανά σε κανένα χρόνο;

Δύσκολη η απάντηση…

Βασίλης Σίντος