YANN TIERSEN – YOUR HANDS IN MINE 14/11/2009 Fuzz Club, Αθήνα 17/11/2009

YANN TIERSEN – YOUR HANDS IN MINE, FUZZ - 14/11/09

Σάββατο βράδυ και το έδαφος για την ατμόσφαιρα που θα ύφαιναν τα χρώματα της μουσικής του Yann Tiersen στο μυαλό μου, είχε ήδη προετοιμαστεί κατάλληλα, μέρες πριν, χωρίς ιδιαίτερες αναστολές. Ούτως ή άλλως, η φύση της μουσικής του χαρισματικού Γάλλου πολυοργανίστα δεν ευεργετεί από μόνη της τη χαλιναγώγηση της φαντασίας σου. Σπάνιες εικόνες και συναισθήματα ρέουν άφθονα, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την μουσική “ανάγνωση” των κειμένων ενός καλλιτέχνη προικισμένου με μια σπάνια μελωδική ιδιοφυϊα. Και όλα αυτά, έτοιμα να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή την οπτική σου πάνω σε θέματα ρομαντισμού και ευαισθησίας, σε μια εποχή που, έτσι και αλλιώς, δεν ευνοεί και δεν αφήνει χώρο για τέτοιου είδους κελεύσματα.

Όταν λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη εκείνη στιγμή, ο Tiersen κατάφερε το αναπάντεχο και για πολλούς ίσως, το ανέλπιστο. Ο Tiersen, αυτός, για τον οποίο πλάθαμε εικόνες και τρέφαμε προσδοκίες, κατάφερε να μας διαψεύσει, ή καλύτερα να στρέψει τις προσδοκίες μας σε μια άλλη κατεύθυνση περισσότερο ροκ απ’ότι τον είχαμε φανταστεί. Ο Tiersen που ακούσαμε το Σάββατο δεν ήταν αυτός του μελιστάλαχτου “Amelie”, του ιστορικού πλέον “LesRetrouvailles”, του γλυκού “GoodbyeLenin” ή του πρωτοσύστατου “L’absente”. Όλος αυτός ο χώρος και ο αέρας που θύμιζε τα χρώματα των ταινιών του Κισλόφσι, δήλωνε έντονα την απουσία του ή τουλάχιστον την επιθυμία του για την χάραξη μιας άλλης, διαφορετικής κατεύθυνσης.

Μέχρι στιγμής, οι προτάσεις που έχουν διατυπωθεί πιο πάνω δεν εκφράζουν ή δεν υπονοούν κάποιο αρνητικό νόημα. Είναι απλά καταφατικές και δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να δηλώσουν τη διαφοροποίηση της μουσικής του καλλιτέχνη εκείνο το βράδυ, από όλα αυτά για τον οποίο τον έκαναν γνωστό.

O Yann Tiersen λοιπόν μας “περιέπεξε” και τελικά κατάφερε να μας “κοροϊδέψει” όλους. (σ.σ. κατάφαση και πάλι) Άλλους για καλό και άλλους για να αρθρώσουν κακολογίες. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, το περασμένο Σάββατο μεταμορφώθηκε σε έναν indie rock “star”. Για την ακρίβεια μας μετέφερε κάτι από τη shoegaze των My Bloody Valentine, με αιθέριες post-rock πινελιές των Album Leaf. Μπορούσε τελικά να γίνει και αυτό, που με τόση δυσκολία άλλοι παλεύουν χρόνια να καταφέρουν. Δεν επιθυμούσε να πιάσει το ακορντεόν παρά μόνο την ηλεκτρική του κιθάρα, ιδρώνοντας το μπλουζάκι του συνοδεία του αξιόλογου Matt Elliott (κιθάρα, τρομπέτα) και μπάντας με κανονική ροκ ενορχήστρωση.

Και πιο είναι το μεμπτό σε όλο αυτό; Γιατί θα πρέπει να ικανοποιούνται οι προσδοκίες μας, καλώντας τον καλλιτέχνη να παίξει το ρόλο που εμείς του έχουμε νοητά αναθέσει; Με μπάντα αποτελούμενη από τα βασικά ροκ όργανα, συν το βιολί που κορύφωνε τις συνθέσεις, τα πλήκτρα, μια τρομπέτα, ένα κορνέτο και ένα θέραμιν να χρωματίζουν τα κομμάτια, μας έκανε να λικνιστούμε με τρόπο διαφορετικό. Κάτι το “επιλήψιμο” σε όλο αυτό, επίσης δεν μπορώ να διακρίνω. Τα αρνητικά σχόλια και η απογοήτευση ήταν έκδηλη σε πολλούς, αναμένοντας αυτή την προσφιλή ενορχήστρωση με τα έγχορδα, το πιάνο, το ακορντεόν κτλ. Ίσως να είναι τελικά οι εικόνες με τις οποίες εμείς οι ίδιοι πλημμυρίζουμε τον εαυτό μας, επιδιώκοντας εγωιστικά να πραγματώσουμε.

Ωστόσο, αν ήταν να του προσάψεις κάτι, αυτό θα ήταν ότι απεμπόλισε όλον εκείνο τον καθαρά προσωπικό και σπάνιο μουσικό μικρόκοσμο με την ρομαντική προδιάθεση που ευνοούσε την ονειροπόληση. Αναδόμησε τον εαυτό του σε κάτι άλλο που ήταν ήδη ειπωμένο. Ακόμα όμως και μέσα από αυτό, ο Tiersen ήξερε καλά να σε κάνει να αναπολήσεις, να κάνεις αναδρομές και να γίνεις λίγο λιγότερο “αιθεροβάμων”.

Υ.γ. Μια συγνώμη στους Your Hands In Mine , τους οποίους οι συνθήκες δεν ευνόησαν να δω, παρ’όλη την εκτίμηση μου ως μια από τις πιο σημαντικές ελληνικές μπάντες σήμερα.

Χάρης Αποστολόπουλος