NOCTURAMA NICK CAVE & THE BAD SEEDS MUTE / Virgin 12/2/2003

Πιστεύω ότι γίνεται κατανοητό, πως αντικειμενική άποψη δεν βγαίνει για αυτά που λάτρεψες και εξακολουθείς να λατρεύεις.

Ας πάω όμως στα αδιάβλητα στοιχεία, σαν τα πέναλτυ που σε δικαιώνουν όλες οι κάμερες, ακόμη και οι κρυφές της έγκυρης δημοσιογραφίας. Διάρκεια δίσκου 55 λεπτά σχεδόν, μια δεκαριά σπουδαία (αυτό είναι αντικειμενικά δικό μου) κομμάτια. Η παρέα των σπόρων είναι όλη στις επάλξεις (Harvey, Bargeld, Wydler, Sclavunos, Casey, Ellis, Savage) σαν τη γροθιά που μαζεύτηκε ώστε να χωρέσει στο υπέροχο χνουδωτό γάντι.

Μαζί στο τραγούδι όνειρο, σαν διαδρομή στο Τούπελο χωρίς διόδια Αττικής Οδού, στο υπέροχο bring it on, είναι και ο Chris Bailey των συμπατριωτών τους Saints (τους οποίους προλάβαμε έστω και αργά πριν κάποια χρόνια στο Μπάρ των Ασωμάτων). Η παρουσία αυτή ως guest μπορεί να μην προσφέρει κάτι έξτρα, αλλά σημαίνει πολλά για την υγιή συνύπαρξη μεγάλων καλλιτεχνών. Σε αυτό έχει εξελιχθεί μάνα ο Cave, ακόμη και την Kylie μας έκανε να αγαπήσουμε, άσχετα αν μας την ξέκανε στην όχθη του ποταμού.

Η λάσπη που δέχθηκε από αμαρτωλούς για τις προηγούμενες religious δουλειές του, καθαρίσθηκε από εμάς τους αμετανόητους, που μεγαλώσαμε μαζί του, που κλάψαμε όταν τον πρωτοείδαμε ζωντανά. Το Nocturama προσφέρεται ως ζέον λύτρωσης, στο ότι τα όνειρα μπορούν να διαρκούν. Ανεξίτηλα χαοτικά ξεσπάσματα για το dead man in my bed, σε ραφιναρισμένα μεταξωτά σκεπάσματα του ίδιου νεκροκρέβατου στο  still in love.

Η φωνή είναι ο ήχος που γλύφει κάθε γωνιά του δωματίου μας, είναι η αύρα, που ως σύγχρονος ιονιστής μας αυτοκαθαρίζει. Και το βιολί του Ellis σκίζει τον αγέρα κάνοντας τον κονφετί σκέψεων, αναμνήσεων και ανανεωμένων σχεδίων. Τα πλήκτρα ανορθώνουν τα παρκέτα το σπιτιού μας με ένα σπαρακτικό homeless παίξιμο, ενώ ακόμη και τα σκουπάκια που συχνά ο Wydler χρησιμοποιεί, ισχνά την αυτοκάθαρση ορίζουν.

Πικρές μπαλάντες τυλιγμένες σε πλούσιες ενορχηστρώσεις, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκραγούν σαν το σκαμπίλι που ο καταπιεσμένος μπορεί κάποτε να δώσει. Σαν θεατρική σκηνοθεσία είναι αυτά τα κομμάτια, όπως το  wonderful life, he wants you, still in love, there is a town, she passed by my window όπου ευγενικά η φωνή παραχωρεί τη θέση της στην ενόργανη μελωδία, η οποία εκφράζεται άλλοτε με ατομικές ενέργειες και άλλοτε ως ομάδα μουσικών. Αυτή η διαδοχή μουσικών ιδεών, ομοιάζει με την είσοδο των ηθοποιών στο θεατρικό σανίδι.

Βαρομετρικά ομιλώντας, αν και πάντα η ακρόαση του nick cave λειτουργεί ως σίφουνας στην ψυχή μου, οι χαμηλότονοι ήχοι κυριαρχούν. Αυτά τα μελαγχολικά εδέσματα που ξέρουν να κορυφώνονται και να προκαλούν τον όποιο λαίμαργο ή εγκρατή διαβάτη, που θα βρουν μπροστά τους.

Πάντως, ακόμη και ο Λαζάνης, η Ευριδίκη Καραμανή, αλλά και τα μοντέλα των ιδιωτικών καναλιών θα έμπαιναν στην άκρη, όταν για βαρομετρικά μιλούσαν και το κομμάτι Babe I´m on fire έσκαγε μπροστά τους. Αυτό το 15λεπτο ξέσπασμα του NICK CAVE & THE BAD SEEDS είναι ότι πιο χαρακτηριστικό περιμέναμε. Μια δίνη που ανάστροφα εκτοξεύει σπίθες, οι πύρινες γλώσσες που όλες αναφωνούν για τον αξιολάτρευτο ευγενικό Αυστραλό πρίγκηπα. Μια δαιμονισμένη διαδρομή, σαν το χαλικόστρωτο μονοπάτι που με τη μηχανή ακολουθείς, με όλα τα συνοδοιπόρα ή στατικά φυσικά στοιχεία αφηνιασμένα και εκστασιασμένα να παρακολουθούν. Το μαρσάρισμα της μηχανής σου είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τον ρυθμό του τραγουδιού αυτού.

Σε πλήρη συναίσθηση επισημαίνω ότι και το Nocturama είναι για το πάνθεον, όχι μόνο της διαδρομής του Nick Cave, αλλά όλης της δραματοποιού ροκ. Μπορεί αυτή να είναι η απλή άποψή μου, αλλά πιθανόν και εσείς να γοητευτείτε με τέτοια μουσική. Μακάρι!

Κυριάκος Σκορδάς