SING THE SORROW AFI DREAMWORKS/UNIVERSAL 2/5/2003

Από τις εταιρείες είναι η Dreamworks που σχεδόν ό,τι βγάζει είναι κραυγαλέα αξιόλογο και αν και πρωτότυπο είναι ικανό να κατακτήσει ακόμη και το mainstream κοινό.

Ο νέος δίσκος των AFI με τίτλο SING THE SORROW είναι μια άκρως επιτυχημένη προσπάθεια να “κλείσει” σε μια ώρα μουσικής, πολλά από τα είδη που αυτή τη στιγμή επικρατούν και σαρώνουν στους ακροατές της αμερικάνικης μουσικής. Από το νεανικό πανκ, στο σκληροτράχηλο nu-metal, σε ογκόλιθους αλά TOOL συνθέσεις, στο mainstream μελωδικό ροκ και από εκεί στα σκοτεινά τοπία που ακόμη και ο Corgan πρώιμα μας πήγε, πριν κάποιο ξέμπαρκο industrial μας κτυπήσει την πόρτα.

Πρόκειται για έναν εκπληκτικό δίσκο, κατά τη γνώμη μου από τους πιο σπουδαίους του έτους που διανύουμε (και έχω ακούσει εκατοντάδες δίσκους φέτος). Υπάρχει πάντα μια γραμμή αθέατη, που μου εμφανίζεται όταν ακούσω τέτοια αριστουργήματα και από εκεί beyond μένουν για πάντα κάποια ακούσματα. Παρόμοια αίσθηση μου είχαν αφήσει από τα παλαιότερα οι TOOL, οι SystemOAD, οι Mogwai, οι Εells, κλπ. Είναι η αίσθηση ότι καλή μεν η πρωτοπορία, αλλά κάπου υπάρχει και η μουσική της μάζας. Με όλη την καλή έννοια αυτό. Η μουσική που πρέπει να είναι στο επίκεντρο όλων των μουσικόφιλων, τουλάχιστον όσων το rock έχει νόημα στη ζωή τους και στα συναισθήματά τους. Το SING THE SORROW είναι ακριβώς τέτοιο.

Βέβαια οι AFI δεν είναι καινούριοι, αλλά αυτός ο δίσκος είναι η καταξίωση τους. To alternative όταν γίνεται σκληρό, μελωδικό και ταξιδιάρικο. Η δεκάχρονη και πλέον παρουσία, αλλά και δουλειά, σίγουρα μέσα στο 2003 τους εκτινάσσει στο πάνθεον των νέων σπουδαίων αμερικάνικων συγκροτημάτων. Τον Μαϊο-Ιούνιο θα περάσουν από Μαδρίτη (30/5), Άμστερνταμ 31/5, Λονδίνο (6/6), Βερολίνο (2/6), Κολωνία (3/6), Παρίσι (4/6), Μάντσεστερ (7/6), Γλασκώβη (10/6), πριν ξαναχυθούν στον αέναο συναυλιακό διάδρομο των ΗΠΑ. Εκεί οι AFI παίζουν ασταμάτητα!

Το ξεκίνημα του δίσκου με το Miseria Cantare πραγματικά με ψάρωσε! Είχα βάλει ένα δισκάκι για να κάνω μιας ώρας τσάρκα παρέα με αμερικάνικους hardcore ήχους, ώστε να γκαζώσω τρέχοντας παράλληλα με τις πρασιές με τις ανοιξιάτικες παραρούνες. Και τελικά βρέθηκα να πηγαίνω με 60 στην εθνική και να κοιτάω το εσώφυλλο του άλμπουμ και να ξανακοιτάω τον τίτλο του κάθε κομματιού. Επικίνδυνη οδήγηση; Το συναίσθημα της ικανοποίησης σε κάθε ρομαντικό μουσικόφιλο είναι σπουδαίο, και πολλοί αντιλαμβάνεστε ότι η λέξη ηδονή σε μερικές περιπτώσεις, σαν αυτές του νέου δίσκου των AFI, δεν είναι υπερβολή. Γράφω αυτό το review απλά για να μοιραστώ τη χαρά μου για ένα τόσο μεγάλο δίσκο. Ετσι απλά!

Τα γάργαρα riff, οι διφωνίες και οι χαρές, ξέρουν πότε να κρυφτούν ώστε να πεταχτεί ένα ακουστικό σημείο. Μια ακουστική χαλαρή ανάσα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να συντριβεί από τις συμπληγάδες που οι AFI ξέρουν να ανοιγοκλείνουν. Κλασικό παράδειγμα το γρήγορο bleed black. Οι εναλλαγές και τα κοφτά γυρίσματα είναι κάτι που δεκάδες groups έμαθαν να τα χειρίζονται. Τα περισσότερα το έπραξαν με πολύ προβλέψιμο τρόπο. Οι AFI έβαλαν το στοιχείο της έκπληξης στο πώς να αλλάζουν τα φώτα στον ρυθμό και στην εξέλιξη ενός απλού punk-rock κομματιού. Αν δεν είσαι δεμένος, όπως ο Οδυσσέας στο κατάρτι του, οι Σειρήνες των AFI θα σε πάρουν για πάντα στον κόσμο τους. Εμένα οι σύντροφοι μου με παράτησαν δεμένο και με ένα ατελείωτο repeat στο cd-player του καραβιού, είδα τα κύματα να μου χαμογελάνε λυσσασμένα, πιτσιλιές να με μαστιγώνουν κατά ριπάς, κλυδωνισμούς του σκάφους να ταράζουν τους μυϊκούς ιστούς μου. Η αρρωστημένη χαρούμενη υστερία του αιχμαλώτου.

Σπουδαία τραγούδια που θα έπρεπε να κάνουν να κοκκινίζουν κάθε σταθμό που τολμά και βάζει την ταμπέλα (ροκ) στο όνομά του έχει εδώ πολλά, και είναι όλα για το λαό και για τα γούστα. Ευτυχώς ο δίσκος υπάρχει στα δισκοπωλεία, αλίμονο αν περιμέναμε συστάσεις από ελληνικά ροκ ραδιόφωνα. Girl’s not grey στο πιο έγχρωμο ηχητικό ξεφάντωμα, death of seasons το πιο ζωντανό speed limit τέλος εποχής, ένα τρομερό punk δυναμίτη που δέχεται ηλετροσόκ από trance-beat !!!! διαλειμματα!!

The leaving song, the great disappointment απλές επιβεβαιώσεις της ικανότητας των AFI για περίτεχνες συνθέσεις. Πίκρα στη γλύκα της σοκολάτας, ξύδι στο αλάτι του ξηρού καρπού, λάσπη στο ξυρισμένο μάγουλο, ουλή στο αγαπημένο σου μπλουζάκι, ρωγμή στο γιαλιστερό σου κόσμο, τράνταγμα στο “βασιλικό” σου αμαξάκι, σαπίλα στο αρωματικό σου φυτό, λυσσα στο κατοικίδιο του γείτονά σου, αηδία στην επίπλαστη φιλία σου, μούντζα στις ματαιες εμμονές σου.

Τα σκληροπυρηνικά έγχορδα αφήνουν έναν ελάχιστο χώρο ακόμη και σε ένα ντροπαλό τσέλο. Τα διακοσμητικά keyboards και άλλα ελάχιστα σε συμμετοχή ηλεκτρονικά είναι μια ακόμη έκπληξη στον ήχο των AFI. Στο τέλος μας έχουν εκπληκτικά secret songs: ένα dead can dance ποιητικό gothic rock, kαι μια σπουδαία μπαλάντα το this time imperfect, που ανοίγεται σαν βεντάλια και πετάει λάου λάου ήχους, όπως το πιεστικό σε ένα πυροσβεστικό όχημα.

Η παραγωγή έγινε από τους Jerry Finn και Butch Vig (πρωτεργάτες παραγωγούς στον ήχο των Nirvana, Rancid, Green Day, Smashing Pumkins, κλπ), οι οποίοι συμμετέχουν επικουρικά και σε κάποια backing vocals.

Η τελική χαρακιά που μένει πάνω σου είναι punk, ένα punk μοντέρνο και σύνθετο, ασυνήθιστο και πλούσιο, που πάντα δημιουργεί το στοιχείο της έκπληξης, της οργής και των γήινων συναισθημάτων. Δεν χρειάζεται, μας έδειξαν οι AFI να λέμε μόνο 1-2-3-4 go, αφού μπορούμε να προχωράμε χωρις τον διορισμένο εγκάθετο μετρονόμο. AFI είναι A Fire Inside, κι εγώ θέλω να την κρατήσω μέσα μου.

Κυριάκος Σκορδάς