Ακούμε κατά καιρούς από διάφορους για μπάντες –φαινόμενα και ειλικρινά βάζουμε τα γέλια. Βέβαια δεν μπορούμε να ξέρουμε με τι κριτήριο ο καθένας ονομάζει κάτι φαινόμενο. Αλλά αν οι Ozric Tentacles δεν είναι μπάντα –φαινόμενο ρε γαμώτο τότε τι είναι; Δεν είναι φαινόμενο το γεγονός ότι έρχονται κάθε χρόνο τα τελευταία 4 χρόνια (2000,2001,2002 και φέτος ενώ δεν θυμάμαι αν η προηγούμενη ήταν 1999 ή 1998) και όλες τις φορές οι χώροι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτοι;

Και φέτος πάλι μία από τα ίδια. Παρά το πολύ ακριβό εισιτήριο (30 ευρώ-στην Αθήνα είχε 25) οι Ozrics γεμίσανε χαλαρά και ασφυκτικά το club-ακι του Μύλου και θα γεμίζανε χαλαρά και την Αποθήκη πιστεύω αφού αρκετοί γνωστοί μου τους χάσανε για να αποφύγουν την “ασφυξία” Βλέπεις όμως στην Aποθήκη είχε «κουλτούρα» έπαιζε ο Θαλασσινός! Ήμαρτον ρε παιδιά! Επίσης δεν είναι φαινόμενο το πώς 5 αυτοί τρελαμένοι συνδυάζουν άψογα την ψυχεδέλεια των ‘70’s με το progressive και oriental ρυθμούς σε 10λεπτες και πολλές φορές 15λεπτες συνθέσεις χωρίς να γίνονται κουραστικοί; Μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτούν κάποιοι πριν ανοίξουν το στόμα τους και αρχίζουνε να αποκαλούν τον κάθε μέτριο φαινόμενο;

Από τις 22:40 και για 1.45’ (μαζί με το encore) βίωσα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μια συναυλία ονείρωξη 1 χρόνο παρά 15 μέρες από την πρώτη φορά μετά το shock εκείνο που είχα πάθει βλέποντάς τους στο ΡΟΔΟΝ. Κλασικά από την πρώτη στιγμή το σαγόνι μου έκοβε βόλτες στο πάτωμα ενώ το κοινό κατενθουσιασμένο απολάμβανε τη συναυλία και θαύμαζε την τεχνικότητα των 5 μουρλών. Όσο για τα τραγούδια; Μόνο που δεν τρελάθηκα από τη χαρά μου ακούγοντας το αγαπημένο μου “Pyramidion” σε μια απίστευτη 15-λεπτη εκτέλεση. Το “Oakum” μας έστειλε με τα πλήκτρα του σε κόσμους μαγικούς. Το “Sploosh” προκάλεσε πανικό στο κοινό και πολλοί στην πρώτη σειρά χτυπιόταν, άλλοι χόρευαν κ.τ.λ. Άλλωστε ο John το προλόγισε ως το “our most dancing song”.

Στο encore τα πράγματα ήταν απλά. Το “Erpland” (το πιο γνωστό τους κομμάτι) προκάλεσε τον ανάλογο πανικό ενώ το “The Throbbe” (this one is for the peace είπε ο John) αυτός ο ύμνος των ύμνων προκάλεσε τέτοιο πανικό στο κοινό στο γρήγορο σημείο του λες και βρισκόμασταν σε grind συναυλία τύπου Napalm Death!

Για την τεχνική των μελών τα είπαμε και πέρυσι. Ο Sehoo στα drums έκανε πολλούς σίγουρα να πάνε να κόψουν τα χέρια τους μια ώρα αρχύτερα, ο Pazza στο μπάσο μας “εκνεύρισε” όλους με την ουσιαστικότητα και την ηρεμία του, ο Ed σε κιθάρα και πλήκτρα τα «έσπασε», ο Seaweed στα δικά του πλήκτρα το ίδιο ενώ ο John καθοδηγούσε την μπάντα πότε με φλάουτο και πότε με φλογέρα.

Άντε και του χρόνου με το καλό να μας ξανάρθετε παιδιά!

Θοδωρής Angus