12 MEMORIES TRAVIS Independiente 20/11/2003

Μ’ ένα Good Feeling ξεκινούσαν τη δισκογραφική τους πορεία οι Travis το 1997. Το 1999 με το δίσκο The Man Who παραπονιόνταν Why Does It Always Rain On Me? Αυτό όμως που τότε ψιλόβρεχε πάνω τους, ήταν απλά οι σταγόνες της επιτυχίας. Το 2001 The Invisible Band έβλεπε όλα τα Flowers In The Window ν’ανθίζουν μόνο γι’αυτούς! Δύο χρόνια μετά και έπειτα από 13, που υπάρχουν οι Travis ως γκρουπ και τρεις πετυχημένες δισκογραφικές δουλειές, μάζεψαν τις αναμνήσεις, τα βιώματα, τις αγάπες και όλα τα μικρά κομμάτια της ζωής τους και τα έβαλαν σε ένα υπέροχο δίσκο.

12 memories και 12 ολοκαίνουρια κομμάτια για τους Travis. Σε αυτό το άλμπουμ όλα είναι τόσο γνώριμα και αγαπημένα αλλά ταυτόχρονα τόσο καινούρια. Ρυθμικά, χαρούμενα και με τον χαρακτηριστικό τους ρομαντισμό οι Travis με το Quicksand και συνεχίζουν αναλόγως με το Beautiful Occupation και το Re-Offender που ήταν και το πρώτο single του δίσκου. Peace The Fuck Out για τη συνέχεια με τη συμμετοχή από Supporters of Celtic football club Fulham F.C supporters. Για τα επόμενα δύο κομμάτια οι ρυθμοί πέφτουν αισθητά για να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά τις φωνητικές δυνατότητες του Fran Healy. Το Paperclips είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι, κάτι σαν μια πιο βελτιωμένη έκδοσή του. Σημαντική ενημέρωση! Κατά την ακρόασή του όσοι έχετε μια κάποια συναισθηματική φόρτιση, απομακρύνετε ξυράφια, μαχαίρια και κάθε είδους αιχμηρό αντικείμενο! Με το Mid-life Krysis, Happy To Hang Around, δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν, ο δίσκος αυτός φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του. Walking Down The Hill είναι το ενδέκατο και φαινομενικά τελευταίο κομμάτι. Αν περιμένετε με λίγο υπομονή, θα ακούσετε μετά από λίγο τις νότες από το «κρυμμένο κομμάτι» Some Sad Song, που μας φύλαξαν οι Travis για το τέλος.

This life is so confusing …Feel like I’m always loosing…τραγουδάει o Fran στο Somewhere. Ανασφάλεια, πεσσιμισμός ή μετριοπάθεια; Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το προσδιορίσω ακόμα. Πάντα κάτι χάνεις και πάντα κάτι κερδίζεις. Αυτό όμως που δεν πρέπει να χάσουν οι Travis είναι το Good feeling που είχαν το 1997, γιατί με κάθε τους δίσκο επιβεβαιώνεται!

Μαρία Τσιγγινάρη