LONELY MOUNTAIN MUGISON ACCIDENTAL RECORDS 22/12/2003

Να λοιπόν μια δισκάρα από το πουθενά. Πόσο καιρό αναζητάτε αυτή την αίσθηση, όλοι και όλες εσείς όπου η μουσική δεν είναι απλά κομμάτι της ζωής σας, αλλά ίσως ο μόνος μόνιμος διάκοσμος της. Ποια υπέροχη αίσθηση μπορεί να ξεπεράσει τη μαγεία της ανακάλυψης ενός σπουδαίου σχήματος; Άραγε πόσες φορές φέτος νιώσατε κάτι τέτοιο ανυπέρβλητο; Αν η μουσική και τα συναισθήματα, που αυτή γεννά, σας φαίνονται γραφικά, ξεπεράστε όλες τις υπόλοιπες αράδες και κλείστε αυτό το file, αλλά συγκρατείστε τουλάχιστον το όνομα MUGISON .

Δεν έχω ιδέα για αυτόν, δεν κάθομαι να δω που ήταν ή αν έκανε κάτι. Ίσως κάποτε η δισκογραφική τους εταιρεία διανομής στην Ελλάδα το κάνει αυτό. Προς το παρόν δεν ξέρω καν ποια είναι και αν υπήρξε από κάπου ενδιαφέρον. Ένα στοιχείο μόνο θα σας πω και ίσως προσδώσει έξτρα γοητεία σε αυτό το αριστούργημα είναι πως οι MUGISON, ή μάλλον ο Ornelius Mugison , είναι και αυτοί από την Ισλανδία!!! Τι σκατά κάνουν εκεί πάνω δεν ξέρω, τώρα πάντως θα περιμένουν, στα χειμωνιάτικα σκοτάδια, τον γαλατά να τους φέρει καμιά μπουκάλα γάλα. Οι γελάδες αρμέχτηκαν νωρίς και τώρα βαριούνται καθώς μύγες δεν υπάρχουν εκεί τώρα για να κουνήσουν τις ουρές τους. Λες και αυτές να παραδίδονται στον Mugison. Λες να προορίζονται για κανένα καλό κοψίδι…έγκλημα στο Mugison Park…

Τι να λέμε για το περιτύλιγμα αυτής της μουσικής, όπου μια κλωστή είναι ραμμένη στο χάρτινο εξώφυλλο του cd, και κομμένα πατρόν υπάρχουν, και χειρόγραφές δυσδιάκριτες σημειώσεις αποτελούν τους στίχους και σκρατς σκρουτς άνοιγμα έχει. Η κλωστή έχει περαστεί με ραπτομηχανή…το χαρτί είναι ανακυκλωμένο και ως απεικόνιση έχει ένα μοναχικό βουνό, τρισδιάστατη σκιά αυτού και έναν χαμογελαστό ήλιο ως παιδικό σκίτσο…

Ελάτε πάμε τώρα μέσα. Μην φοβάστε, η μουσική του Mugison είναι ειδυλλιακή. Πικρή σαν την οικτρή μοναξιά, πειραματική σαν την παιδική σαςφυσική πειραματική, ευαίσθητη γιατί το κάθε κομμάτι μπορεί να συντριβεί ή να απογειωθεί στο οπουδήποτε, ακόμη και στα κουλά. Γιατί εκεί που νομίζεις πως ξαναπερνάνε πλάκες στη μουσική των Pavement…διαπιστώνεις πως o επιστάτης του μουσικού εργοταξίου είναι βραχνός, και ίσως να είναι ο Tom Waits με στολή. Μπορεί στο μοναχικό βουνό lonely mountain να μην πηγαίνουν ορειβάτες, ή το χειρότερο να είναι απαγορευμένο για τουςαναρριχητές, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι Moldy Peaches, ή ακόμη και η άτρωτη Kimya Dawson θα πούνε, …Δε γαμιέται εμείς θα ανέβουμε στην κορφή. Πολλές φορές αυτή τη μουσική που αδυνατούν να περιγράψουν τη λένε post και ησυχάζουν. Ε, με αυτόν τον δίσκο δεν θα ησυχάσετε εύκολα. Επίτευγμα είναι όταν ο μουσικός έχει μια αρρωστημένη ιδιοσυγκρασία ψυχικού αγαρμποκαθησιού και καταφέρνει να γίνεται α) αντιληπτός β) αποδεκτός γ) κατανοητός δ) διασκεδαστικός ε) φιλικός. Είναι σίγουρο πως ο Mugison θέλει να παίξει μαζί σου αμολώντας ένα κάρο μουσικές ιδέες, βιωματικές παραστάσεις και συγκινήσεις από την απομονωμένη Ισλανδία.

Αλλά δεν σταματάνε αυτά εδώ. Απελπισμένοι στίχοι στοιβάζονται και εκπέμπονται αιθέρια παρέα με εκπληκτικές μουσικές, όπου δεν λείπουν οι φασαριόζικες εξάρσεις, σαν καυγάς κόντρα στην έμπνευση. Don’t close your lips, cause they’re 2 close to my hips. Σουρεαλισμός..it’s a nightclub swimming among the stars και ψυχεδέλεια. Το ξέρετε πως στην Ισλανδία δεν υπάρχουν καθόλου δάση; Κι όμωςείναι αυτάρκεις σε ξυλεία. Πως γίνεται αυτό; Μαζεύουν μόνο τουςκορμούς που ξεβράζει η θάλασσα στιςακτές τους. Υπάρχει τίποτε πιο ψυχεδελικό από αυτό; Άσε που δεν χρειάζεται να κάνουν και αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις. Βιντεοσκοπούν εκρήξεις ηφαιστείων για σχολικές εργασίες. Στον τηλεφωνικό τουςκατάλογο έχουν μόνο το μικρό τουςόνομα…Αυτά και άλλα πολλά εξηγούν πως βγαίνει άλλοςέναςμαγικός δίσκος από την παγερή, αλλά ανέλπιστα μουσικά ζεστή βορειοδυτική γωνιά της ηπείρου μας.

Κυριάκος Σκορδάς