Η ΚΑΘΟΔΟΣ (The Descent) Για σπηλαιολόγους και λάτρεις της αιματοχυσίας μόνο 27/03/2006

Η ΚΑΘΟΔΟΣ (The Descent)

Το πόσο μου αρέσει να πηγαίνω σε μισοάδεια σινεμά δε λέγεται. Μάλιστα όταν πρόκειται για μεγάλες αίθουσες τότε είναι η καλύτερή μου. Το Cosmopolis προχτές το βράδυ ήταν πραγματικά στοιχειωμένο, οι υπάλληλοι φρέσκοι και ευγενικοί (αφού κυνηγούσαν πελάτες μετά του τυφεκίου), εγώ και η παρέα μου νοιώθαμε αρχηγοί και μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα θαλπωρής είπαμε να αφήσουμε το Τρουμαν Καπότε για άλλη στιγμή και να πιάσουμε μια πιο αδρεναλινάτη ταινία. Η επιλογή ήταν Η Καθοδος.

Μια πρόσχαρη 6μελής γυναικοπαρέα που λατρεύει τις έντονες συγκινήσεις ξεκινά για την εξερεύνηση υπόγειων σπηλαίων, κάπου στο πουθενά της αμερικανικής ηπείρου. Μέσα στην παρέα είναι και μία όχι τόσο πρόσχαρη κυρία που πρόσφατα έπεσε θύμα τροχαίου και είναι η μόνη που βγήκε ζωντανή από το αυτοκίνητο, αντίθετα με τον σύζυγό της και τη μικρή τους κόρη.

Και μια και δυο μπαίνουν στις σπηλιές, όλα πάνε πρίμα, τα αστειάκια δίνουν και παίρνουν, πολύ σκαρφάλωμα, πολύ στριμωξίδι αλλά με κέφι. Μέχρι που καταρρέει ένα τμήμα της σπηλιάς, κλείνει το πέρασμα και εγκλωβίζονται οι καλές μας. Και τώρα τι γίνεται;

Η περιπέτεια αρχίζει όταν συνειδητοποιούν ότι μέσα στις σπηλιές κατοικούν κάποια περίεργα σαρκοφάγα (σιγά μην ήταν φυτοφάγα) πλάσματα που βλέπουν τις κοπέλες σαν απίθανο μεζεδάκι μετά από ποιός ξέρει πόσες εκατοντάδες γεύματα με βάση κριάρια και ζαρκάδια. Και να τα υπόγεια κυνηγητά, και να τα ξαδέρφια του νοσφεράτου να τρώνε ζωντανές όποιες πιάνει το νυχτεριδοσκάνερ τους. Και αίμα. Πολύ, πάρα πολύ αίμα! Ποτάμια, λίμνες, πίδακες, καταρράκτες από αίμα. Οι ορειβάτισες σε κάποιο σημείο μάλιστα είναι τόσο σαλταρισμένες που σκοτώνουν αβέρτα με ό,τι μέσο βρίσκουν εύκαιρο. Και ξανά αίμα, κόκαλα σπάνε, κρανία διαλύονται, μάτια βγαίνουν, μιλάμε για αναπάντεχη σφαγή πολλών αστέρων. Όποιος έφαγε πριν μπει στο σινεμά παρακαλείται να χρησιμοποιήσει τη σακουλίτσα που θα βρει κάτω από το κάθισμά του και τέτοια.

Το κλειστοφοβικό μέρος του έργου είναι αρκετά πετυχημένο και η αίσθηση αδιεξόδου, με την άνιση μάχη μεταξύ κυνηγού και θηράματος, μας έκοψε την ανάσα και μας κράτησε στη θέση μας. Κατά τ’άλλα, ο Indiana Jones δεν πιάνει μία σε αντριλίκι δίπλα σ’αυτές τις αλλόφρονες πιτσιρίκες, το σενάριο δεν έχει κενά περισσότερο γιατί είναι είναι ένα κενό από μόνο του κι έτσι όλα είναι στον αυτόματο, οι χαρακτήρες δεν έχουν κανένα βάθος οπότε δεν κουράζουμε και το μυαλό μας και μπορούμε να εστιάσουμε στο ατέρμονο αιμόλουτρο που ως γνωστόν κάνει και καλό στο δέρμα, δυναμώνει τα μαλλιά κλπ κλπ.

Συγκρατώ μία καλή ανατροπή που έσωσε το τέλος και μας ικανοποίησε κάπως μιας και οι στενοί γυναικείοι δεσμοί που παρακολουθήσαμε δεν άφησαν υπονοούμενα για περαιτέρω συμπλέγματα...

Το αδύναμο σενάριο είχε πάντως ένα πολύ δυνατό σημείο: την απουσία κλισέ. Οι ελλείψεις σημαντικών για την πλοκή σημείων ήταν τόσες που αποφάσισε ο σεναριογράφος να αφήσει έξω και τα κλισέ για να γλυτώσει τα ειρωνικά σχόλια. Από την άλλη, η δημιουργία -και καλά- μυστηρίου στοιχηματίζω ότι θα οδηγήσει και σε Κάθοδο Νο 2 – Η Μεγάλη Κατρακύλα για να βυθιστούμε περισσότερο στο μύθο και να αγγίξουμε κάθε κρυμμένη πτυχή του (ΑΙΜΑ-ΑΙΜΑ-ΑΙΜΑ).

Για σπηλαιολόγους και λάτρεις της αιματοχυσίας μόνο.

Αριστοτέλης Ζ.