Tickets Ερμάνο Όλμι, Αμπάς Κιαροστάμι, Κεν Λόουτς 09/05/2006

Και μετά από απουσία δύο και βάλε εβδομάδων επέστρεψα πάλι στην πρωτεύουσα με την ίδια απορία καρφωμένη στο μυαλό. Γιατί άραγε; Το ξέρω εδώ και πολύ καιρό ότι η ερώτηση αυτή είναι ρητορική αλλά δεν παύει να με βασανίζει από τότε που ιεράρχησα τις προτεραιότητες μου. Αλλά σας κουράζω άδικα με τα δικά μου προβλήματα οπότε ας πάρω τα πράγματα ξανά από την αρχή ξεκινώντας αυτή τη φορά με το συλλογικό αντί για το άτομό μου.

Το προηγούμενο τετραήμερο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 4^ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ το οποίο δεν παρακολούθησα δυστυχώς. Δεν ξέρω τι ειπώθηκε αλλά ελπίζω αυτοί που ασχολούνται με την οργάνωση επαναστατικών καταστάσεων να μην ομφαλοσκοπούν και να κοιτάνε μόνο πώς θα μαζέψουν περισσότερο κόσμο στην όποια διαδήλωση. Το παν είναι να μάθει ο κόσμος να διαβάζει και να ασχολείται πραγματικά με την πολιτική υπό το πρίσμα βέβαια μιας αριστερής οπτικής που σίγουρα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Μπορώ να πω και άλλα τέτοια αλλά είμαι κουρασμένη από το ταξίδι και μπορεί να τα μπλέξω σε κάποια φάση οπότε αφήνω την ανάλυση για μια ώρα που θα νιώθω καλύτερα διανοητικά.

Και τώρα (ταρατατζουμ ταρατατζουμ!!!) ήρθε η ώρα που όλοι περιμένατε. Κάποιες σκέψεις, κάποια σκόρπια λόγια για μια ταινία που ενώ έχει βγει αρκετό καιρό στις αίθουσες, δεν είναι παρόλα αυτά αργά για να την παρακολουθήσετε. Γιατί, τουλάχιστον ένα μέρος της, αξίζει τον κόπο.

Η ταινία στην οποία αναφέρομαι είναι το Tickets (Ιταλία, Αγγλία, Ιράν 2005) μια σπονδυλωτή ταινία που γυρίστηκε από τον Ιταλό Ερμάνο Όλμι , τον Ιρανό Αμπάς Κιαροστάμι και τον Άγγλο Κεν Λόουτς με κεντρικό άξονα ένα τρένο που ταξιδεύει από την Αυστρία στην Ιταλία. Στο πρώτο μέρος, ο Όλμι διηγείται την ιστορία ενός ηλικιωμένου φαρμακοποιού που αναπολεί την γνωριμία του με μία νεαρή γραμματέα. Στο δεύτερο μέρος, ο Κιαροστάμι περιγράφει τα καπρίτσια μιας μεγαλοαστής που με τη συμπεριφορά της αναστατώνει τόσο τους επιβάτες του τρένου όσο και τον νεαρό συνοδό της που αποφασίζει να την εγκαταλείψει στα μισά του ταξιδιού. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος (δεν μιλάω για μπομπίνες, μην ανησυχείτε) ο Λόουτς μας περιγράφει το ταξίδι τριών νεαρών φιλάθλων από τη Σκωτία οι οποίοι εμφανίζουν άλλοτε ρατσιστικές συμπεριφορές και άλλοτε αγνά αντιρατσιστικά αισθήματα.

Για τα δύο πρώτα μέρη δεν έχω να σχολιάσω πολλά. Τα συγκεκριμένα, πέρα από τα συναισθήματα των ηρώων τους, τα οποία ειδικά στο σκετς του Κιαροστάμι , είναι πολύ καλά δομημένα, δεν δημιουργούν παραπάνω προβληματισμό. Το σκετς του Λόουτς παρόλα αυτά, ως γνήσιος πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, έχει πολλές προεκτάσεις πάνω στις οποίες μπορεί κανείς να σταθεί. Πόσο εύκολο είναι να κατηγορήσεις έναν αλλοδαπό μετανάστη ή ό,τι άλλο εν πάση περιπτώσει για κλοπή, πόσο είσαι σε θέση να βοηθήσεις έναν που έχει όντως ανάγκη αν και εσύ βρίσκεσαι σε δύσκολη κατάσταση και άλλα πολλά. Δεν ξέρω. Εμένα με προβλημάτισε πραγματικά η ταινία και καλά θα κάνετε να τη δείτε και εσείς για να μου πείτε τη γνώμη σας.

Δέσποινα Καβουσανάκη