ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ ΧΑΝΣ ΒΑΪΝΓΚΑΡΤΝΕΡ 30/05/2005

Εκτός από όλα τα κακά και τα ανάποδα που μας έχει εμφυσήσει το γαμοσύστημα στο οποίο ζούμε, είναι και η απαξίωση της αριστερής ιδεολογίας η οποία εξακολουθεί να είναι η μόνη που μπορεί να στηρίξει μία προοπτική ενός καλύτερου αύριο. Και συν τοις άλλοις έχεις και όλους τους γκλαμουράτους μαλάκες να σε δουλεύουνε που συμμετέχεις στο λιγότερο σημαντικό από όλες τις κινήσεις, όπως οι πορείες για παράδειγμα και να σε θεωρούνε το λιγότερο γραφικό που προσπαθείς να φωνάξεις την αντίθεση σου σε αυτό που προσπαθούν να μας μετατρέψουν. Είναι τόσο οδυνηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους να αποδέχονται την έμμισθη σκλαβιά, όχι τόσο για λόγους επιβίωσης αλλά για λόγους απόκτησης ενός κοινωνικού status που κάθε άλλο παρά αρεστό ουσιαστικά είναι. Μας έχει δημιουργηθεί η τεχνητή ανάγκη του να συσσωρεύουμε πραμάτεια, την οποία πρέπει να δουλεύουμε σαν σκυλιά πρωί-βράδυ για να αποκτήσουμε, να αποκοβόμαστε από τα κοινά και από τα πραγματικά προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας και εμάς ουσιαστικά και να κλεινόμαστε κατ’ επέκταση στο μικρό θαυμαστό κόσμο των πραγμάτων που έχουμε αγοράσει.

Πολύ μεγάλη εισαγωγή για μία ταινία, το Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες του Χανς Βαϊνγκάρντνερ (Γερμανία 2004), που ουσιαστικά αντιστοιχεί σε εικόνες τις παραπάνω λέξεις, τις οποίες όχι μόνο αδρανοποιεί αλλά τις εμπλουτίζει με το να δείχνει συγκεκριμένες αντιδραστικές πράξεις. Οι τελευταίες αφορούν σε είσοδο σε σπίτια πλουσίων και ανακατανομή των επίπλων με σημείωμα που γράφει: οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Ο σκοπός που επιτελούν οι συγκεκριμένες ενέργειες είναι η αλλαγή των συναισθημάτων των πλούσιων από αυτό της ασφάλειας σε αυτό της ανασφάλειας, το οποίο αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και λίγο πράγμα. Τέλος πάντων.

Σε ένα από αυτά τα σπίτια, ο ιδιοκτήτης εμφανίζεται ξαφνικά οπότε και προκειμένου τα παιδιά να διαφύγουν τη σύλληψη, τον απαγάγουν και τον πηγαίνουν σε ένα απομακρυσμένο μέρος κάπου στα βουνά. Εκεί τον γνωρίζουν καλύτερα και διαπιστώνουν ότι είναι παλιό μέλος μίας συνδικαλιστικής, αναρχικής (?) οργάνωσης της δεκαετίας του 70. Οι μέρες προχωράνε, το θύμα θυμάται τις παλιές όμορφες μέρες και τα παιδιά (δύο αγόρια και μία κοπέλα) διαπιστώνουν την αξία της φιλίας. Όταν πλέον επιστρέφουν πίσω, ο πλούσιος παραμένει καπιταλιστικό, αδηφάγο γουρούνι (οι μέρες στο βουνό αποδείχτηκαν ένα ευχάριστο διάλειμμα και όχι ευκαιρία επιστροφής στα πραγματικά ελεύθερα πράγματα) και τα παιδιά παραμένουν πιστά στις ιδέες τους. Venceremos!

Με λίγα λόγια, η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ και συνιστώ σε όλους να τη δούνε. Δεν βρήκα και πολλά ελαττώματα αν το καλοσκεφτείς. Ούτε βαρέθηκα, ούτε προσκολλημένη στο παρελθόν τη βρήκα (όπως διάβασα σε μία κριτική) ούτε αφελή σε σύλληψη (τα «τρομοκρατικά» χτυπήματα εννοώ) ούτε τίποτα. Πραγματικά με ενθουσίασε. Νομίζω ότι αξίζει κάτι πέρα από την προσοχή σας μόνο.

Δέσποινα Καβουσανάκη