EVERYTHING WILL NEVER BE OK FICTION PLANE MCA/UNIVERSAL 13/06/2003

Συνήθως ως μασημένη τροφή αναμασάμε κι εμείς ότι το τάδε group έχει πολύ μέλλον. Θα το πω κι εγώ, αν και δεν νομίζω ότι αυτό ως κουβέντα έχει μασηθεί, οι FICTION PLANE θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.

Το τριμελές αυτό λονδρέζικο (!!!!!!!!!!!!) group κυκλοφόρησε φέτος τον 1^ο του δίσκο με τον απαισιόδοξο εν μέρει τίτλο EVERYTHING WILL NEVER BE OK. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί δήλωση για την υπογραφή συμβολαίου με πολυεθνική (η οποία βρίσκεται σε μεταβατική φάση) ή ότι χάνεται κάποια φρεσκάδα από τις αρχικές εμπνεύσεις τους.

Η αρχική ιστορία είναι ίδια, δηλ. μια παρέα φίλων με παρόμοια μουσικά γούστα, μαζεύονται, ηχογραφούν, παίζουν live, κλπ. Το όνειρο γνωστό, δηλ. ώσπου μια μέρα ο τάδε, που ήταν παραγωγός στους τάδε τους είδε live στο San Francisco, και κλπ κλπ.

Κατανοώντας αυτή την πορεία στέκομαι μπροστά σε ένα υπέροχο ντεμπούτο, που κινείται από το κιθαριστικό ροκ των weezer, σε emo/punk διαδρόμους, σε πιο σκληρά περάσματα αλά trail, και σε ελάχιστες hip-hop αναλαμπές ως ρεφρέν, μέχρι πιο γλυκές συνθέσεις στο ύφος των U2 ή των Waterboys! Ή ακόμη και … ξεσπάσματα radiohead!

Ελπίζοντας να σας κέντρισα το ενδιαφέρον καθώς έχουμε μια σπουδαία φωνή, με δυνατότητα για πολλές εναλλαγές, αυτή του Joe Sumner, αλλά και πανέμορφες συνθέσεις. Πολλά από τα αγαπημένα συγκροτήματα των ΗΠΑ έρχονται στο μυαλό, όπως οι Wallflowers, οι REMY ZERO, αλλά και δεκάδες punk/pop και punk/rock. Δεν ξέρω γιατί το επισημαίνω αυτό, αλλά μου έκανε τρομερή εντύπωση πως ένα group που θα μπορούσε να έχει μεγάλη εμπορική επιτυχία, γιατί και riff και φωνάρα έχουν, επιλέγει τη δύσκολη οδό της αρετής, αυτή της δημιουργίας πολύπλοκων κομματιών, που ξετυλίγονται αινιγματικά και ειλικρινά σε μαγεύουν. Και έχω την εντύπωση πως κι από εδώ θα φτάσουν στην πηγή της ευρείας καταξίωσης που ονειρεύονται.

Κομμάτια σκληρά και επιθετικά, λυπητερά και ματαιόπονα, σπαρακτικά και μελαγχολικά, δραματικά και συναισθηματικά, γλυκά και σκοτεινά. Τα ελάχιστα keyboards που χρησιμοποιούνται προσδίδουν μια επιπλέον γοητεία, που κάνει πολλά τραγούδια αταξινόμητα.

Ειλικρινά αδυνατώ να πιστέψω ότι η αμερικάνικη μουσική κουλτούρα μπόρεσε να εμποτιστεί σε μια τριάδα νέων από την Αγγλία. Λογικό και αναμενόμενο ότι είναι πια μόνιμοι κάτοικοι της άλλης όχθης του Ατλαντικού, όπου έχουν αποκτήσει πια μέσα από τις δεκάδες συναυλίες το δικό τους κοινό. 

Κυριάκος Σκορδάς