MIKE PATTON με αφορμή της εμφάνισης των FAITH NO MORE 10/08/09 ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ, Athens 28/08/2009

Οι μέρες που πέρασαν από εκείνο το βράδυ που γευτήκαμε τους Faith No More , κάτω από τη σκιά του βράχου, δεν άφησαν παρά μόνο τη περίεργη γεύση του ξεχωριστού παραλογισμού του κεντρικού προσώπου του.

Ο Mike Patton “υλοποίησε” και τυπικά την εικόνα που είχαμε πλάσσει όλον αυτό το καιρό από τις συχνότητες των ηχείων. Πρόκειται για μια φιγούρα, πολύ περισσότερο από χαρακτηριστική, του οποίου η εκκεντρικότητα δικαιολογείται απολύτως από το σχηματισμό ενός εντελώς προσωπικού σύμπαντος. Ο Patton μεταμορφώνεται και εξελίσσεται, χωρίς να υποτάσσεται στην μοναξιά της συμβατικότητας. Γνωρίζει πάνω από όλα, πως να ξεγλιστράει από τα στερεότυπα του συμπεριφορισμού της μουσικής βιομηχανίας, υποδυόμενος έναν εαυτό αλλόκοτο και ιδιόρρυθμο, χωρίς υπερθεματισμούς, αλλά πάντα με την κατάλληλη δόση αυθορμητισμού. Αεικίνητος, ξέρει να απομονώνεται, να ανασυντάσσεται και να ξαναορίζει τον εαυτό του, για να στον διαθέσει αργότερα γενναιόδωρα, προκειμένου να προχωρήσεις και εσύ σε ανάλογες “μεταλλάξεις”.

Ζωντανή απόδειξη της έντονης δραστηριότητας του η πληθώρα διαφόρων παράπλευρων γκρουπ (βλ. Tomahawk, Fantomas, Peeping Tom, Kaada/Patton κτλ.) τα οποία μεταξύ τους δεν έχουν καμία κοινή συνισταμένη, παρά μόνο το ιδιαίτερο ταλέντο του Patton.

Η μεταγενέστερη προσθήκη του στις δημιουργίες των Faith No More φαίνεται να έχει αναπόφευκτα επηρεαστεί από τον ιδιότυπο χαρακτήρα του. Έχει “υιοθετήσει” και αυτό πάνω στη σκηνή, μέρος της αίγλης του τραγουδοποιού, κινούμενο ηχητικά και αυτό με ξέφρενο ρυθμό. Παρά το χρονικό ιδιαίτερο της εποχής, δεν ήταν έκπληξη η μεγάλη προσέλευση κοινού, η ποσότητα και η ένταση του οποίου εξέπληξε και τον ίδιο τον Patton. Η μια ώρα και σαρανταπέντε περίπου λεπτά για τα οποία το γκρουπ ήταν πάνω στη σκηνή, συμπεριλαμβανομένου και των τριών encore, ήταν (ίσως) αρκετά για να ξεσηκώσουν τις μάζες και να διεγείρουν το αισθητήριο, μέχρι σημείου έξαρσης και ατελείωτης “ανταρσίας”.

Μεταλλικά κιθαριστικά ριφ, κοφτές μπασογραμμές, πλήκτρα άλλοτε συνοδευτικά και άλλοτε με σολιστικές βλέψεις, σε ξεσήκωναν, δένοντας κατάλληλα με τους πειραματισμούς της φωνής του τραγουδιστή. Βγάζοντας κραυγές, από άναρθρες μέχρι γαυγίσματα σκύλου και υψηλής πιστότητας drum machine, ένιωθες την πρέπουσα αναταραχή.

Ο τραγουδιστής των Faith No More γνωρίζει πώς να μην υποκρίνεται, να μην κρύβεται και να μην υποδύεται έναν συγκεκριμένο ρόλο, παρά μόνο να σε προκαλεί “παρανοώντας” πάνω στη σκηνή. Η εκκεντρικότητα του κυλάει αβίαστα, απομυθοποιώντας το ρόλο, την παρουσία και τον ψυχισμό ενός εναλλακτικού metal οδηγητή. Ακόμη και ζωντανά, μας έδειξε ότι μπορεί ανα πάσα στιγμή να πλάθει το ιδανικό προσωπείο δίνοντας την εντύπωση ενός performer που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, χωρίς να προκαλεί, παρά μόνο με το καλλιτεχνικό του δημιούργημα. Όλοι αυτοί οι λόγοι, ίσως είναι αρκετοί για να επικεντρωθείς όχι στο πρόσωπο αλλά το έργο.

Εν τέλει, ήταν η σκιά του που απλωνόταν τεράστια στον βράχο, προβάλλοντας το ανάστημα του ως καλλιτέχνη με δημιουργικό βάρος...

Υ.Γ. Η στιγμή της βραδιάς, όταν o Patton ρώτησε έναν “foreigner” από που έχει έρθει, και εκείνος απαντώντας Θεσσαλονίκη, του λέει:

“…Oh, you are from Thesaloniki? You are not foreigner.. motherfucker……..”

Χάρης Αποστολόπουλος