What about surviving grunge music ? 26/03/2007

What about surviving grunge music ?

Ακούγοντας το ΄΄Spin the black circle΄΄ των Pearl Jam σε βινύλιο, τραγούδι που αυτό καθεαυτό αποτελεί ωδή στο βινύλιο, συνειδητοποιώ πόσο σωστός ήταν ο Eddie Vedder όταν μιλούσε για τη μοναδική ακουστική εμπειρία, που προσφέρει ο ατελής και με τις χαρακτηριστικές γρατσουνιές, ήχος του βινυλίου που περιστρέφεται στο pick-up… Και αυτό αποτελεί την αφετηρία αυτού του κειμένου αφιερωμένου στην πολυαγαπημένη grunge…J

Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο να μιλάει κανείς το 2007 για το 90’ς ΄΄βρώμικο΄΄ ρεύμα της grunge (grunge=dirt), μιας και πλέον μονάχα οι Pearl Jam, Mudhoney και οι Alice in Chains σε (αδιάφορη πλέον) επανένωση, έχουν απομείνει να θυμίζουν στον πολύ κόσμο τι συνέβη στο Seattle πριν 15 χρόνια … Φυσικά το live των Pearl Jam στο Ο.Α.Κ.Α. προ 5 μηνών ΄΄ταρακούνησε ΄΄ αρκετά το ελληνικό κοινό, αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων και κερδίζοντας για πολύ καιρό μια ΄΄συγκινημένη΄΄ αποκλειστικότητα στις συζητήσεις μας ….ανέσυρε εφηβικές αναμνήσεις και έδωσε νέα πνοή στην ΄΄ώριμη΄΄ - πλέον - ζωή μας ..

Όταν το 1983, ο lead singer των Green River ( και αργότερα των Mudhoney ) Mark Arm χαρακτήρισε τη μουσική της μπάντας του ως ‘pure grunge, pure shit’ - υποτιμητικά - δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο να επακολουθήσει και τι συνειρμούς θα κάναμε μετά από 25 (περίπου) χρόνια ακούγοντας τη λέξη ‘grunge’… ο όρος εν τέλει ταίριαζε ‘just’, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη μουσική χαρακτηρίζεται για τα ‘βρώμικα’, δυνατά riffs της και φυσικά για την ατημέλητη εικόνα που υιοθετούν οι εκπρόσωποι της… Η grunge εκ των πραγμάτων εξέφρασε πιο πολύ τη λεγόμενη generation X των mid-80’s και αρχών 90’s , χωρίς βέβαια να περιοριστεί μόνο σε αυτήν ……

Ουσιαστικά, το όλο θέμα έχει ως αφετηρία τους Green River, μπάντα που δεν γνώρισε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, έθεσε όμως τα θεμέλια για όλα όσα δημιουργήθηκαν στη συνέχεια… Μετά τη διάλυση τους το 1988, τα μέλη τους σχημάτισαν άλλες - εξίσου θεμελιώδεις για τη συνέχεια μπάντες - τους Mother Love Bone και τους Mudhoney (και μετά το θάνατο του τραγουδιστή των Μother Love Bone, Andrew Wood, τους Pearl Jam ). Ο σκληρός ήχος των Green River, επίσης επηρέασε καταλυτικά τη μουσική εξέλιξη των Soundgarden και Alice in Chains, που αποτέλεσαν κιόλας τις grunge μπάντες με τον πιο δύσκολο ήχο… Κάπου στο 1990 οι ιδιοκτήτες των αμερικάνικων δισκοπωλείων μιλούσαν ήδη για τους Nirvana χρησιμοποιώντας την έκφραση «the next best thing»…δεν είχαν άδικο. Το μεγάλο ξέσπασμα που κατέστησε παγκοσμίως διάσημο και αναγνωρίσιμο ΄΄τον ήχο του Seattle΄΄ έγινε το 1991 με την κυκλοφορία του Ten από τους Pearl Jam και του Nevermind από τους Nirvana…

Ποιος teenager της εποχής –συνειδητοποιημένος 30αρης-35αρης – δεν άντλησε ψυχική δύναμη για να σχεδιάσει τη ζωή του όπως την ονειρεύτηκε από το “Alive”, ποιος δεν πέρασε ερωτικές απογοητεύσεις ακούγοντας ατέρμονες φορές το “Black”… ποιος δεν τραγούδησε όσο πιο δυνατά μπορούσε το “porch”?? Ποιος δε χαμογέλασε υπαινικτικά ακούγοντας το σατιρικό “In Bloom”, ποιος δεν άλλαξε μουσικούς προσανατολισμούς μετά το “Territorial Pissings” και το “Smells like teen spirit” που πλέον έχει πάρει διαστάσεις εφηβικού ύμνου και δεν απουσιάζει από καμία δισκοθήκη εφήβου με άποψη… Το ‘μπαμ’ είχε γίνει και η “grunge fashion” εξαπλωνόταν παντού… καρό πουκάμισα, τζιν και doc martins/converse sneakers αποτελούσαν την καθημερινή αμφίεση των απανταχού grungers/ grungies.. Καταλυτικοί παράγοντες στην εξάπλωση του φαινομένου υπήρξαν επίσης οι συμμετοχές των grunge συγκροτημάτων στο festival της Lollapalooza το 1992-1993, καθώς και η γνωστή ταινία του Cameron Crow “Singles” – η οποία προσέδωσε στο Seattle έναν νοσταλγικό κινηματογραφικό ρομαντισμό – και διαδραματίζεται στην ‘κοιτίδα του grunge’, όπου στα τοπικά clubs παίζουν live οι Alice In Chains και οι Soundgarden σε καθημερινή βάση, ο Vedder και ο Ament ακόμα πειραματίζονται μουσικά με τους «Citizen Dick» (!!), ο Tad, οι Mudhoney και ο Cornell απλά περνούν από δίπλα σου …κ.ο.κ….. Και αναμφισβήτητο ρόλο στην εξάπλωση του φαινομένου έπαιξε και το ντοκιμαντέρ Hype! του 1996 που ασχολείται με τη δημοφιλία που απέκτησε η grunge, περιλαμβάνει συνεντεύξεις και εκτελέσεις από τις περισσότερες μπάντες του είδους και απομυθοποιεί διάφορες φήμες (όπως π.χ. η χρήση slang terms από τους fans) που είχαν αυθαίρετα δημιουργήσει τα media ….

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η grunge, υπήρξε από τα πιο βραχύβια μουσικά ρεύματα… λίγο η ‘εναλλακτική’ διάθεση των συγκροτημάτων που αρνούνταν να υπογράψουν συμβόλαια με μεγάλες δισκογραφικές, κάτι οι συναπτές απώλειες λόγω τοξικών ουσιών ( Wood, Cobain, Staley, Pfaff ), συν το γεγονός της εμφάνισης του ρεύματος της post-grunge των Bush και Silverchair (που ήταν περισσότερο radio-friendly λόγω απουσίας του “dirty” ήχου των συγκροτημάτων του Seattle.. ), η grunge άρχισε να παίρνει την κατιούσα … Το 1996 οι Pearl Jam κυκλοφόρησαν το τελευταίο album τους, που κατέστησε κάποια θέση σε charts (No Code), οι Alice In Chains έκαναν τις τελευταίες εμφανίσεις τους με τον Staley εν ζωή, οι Soundgarden και οι Screaming Trees κυκλοφόρησαν τους τελευταίους τους δίσκους ( Down on the upside και Dust αντίστοιχα) και οι Nirvana ( χωρίς τον Cobain πλέον..) εξέδωσαν το τελευταίο live album τους «From the muddy banks of Whiskah» μέχρι το 2002.. Με τη διάλυση των Soundgarden το 1997 πολλοί θεώρησαν ότι η grunge έκλεισε τον κύκλο της ..

Ωστόσο… Pearl Jam και Mudhoney επάξια συντηρούν ένα μέρος της grunge ζωντανό, έργο στο οποίο συντελεί και η παρουσία του Mark Lanegan των Screaming Trees ακόμα στο μουσικό προσκήνιο, ανεξαρτήτως του τωρινού μουσικού προσανατολισμού του... Και φυσικά ένα απροσδόκητα μεγάλο και για αδιευκρίνιστους λόγους διαρκώς αυξανόμενο μέρος νέων αλλά και ώριμων ακροατών που παθιασμένα ακούνε και αγαπούν αυτή τη μουσική και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να την υποστηρίζουν και να εύχονται να είχαν ζήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο “blue Seattle”… J

KEEP GRUNGE ALIVE JJJ

Κάλλια Κακαλέτρη
kallkak@hotmail.com

Atraktos.Net