MyBlogBook #6 12/02/2008

Γραπτός τύπος =30% καλύτερη ενημέρωση…

Δεν το έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, για να σιγουρευτώ ότι όλες οι εφημερίδες θα προχωρήσουν στην αύξηση των τιμών πώλησης των καθημερινών τους φύλλων. Όντως τελικά, από εχθές σχεδόν όλες κοστίζουν 1,30 ευρώ, δηλαδή είναι 30% πιο ακριβές. Δεν θα γράψουν φυσικά στα οικονομικά τους φύλλα για αυτές τις αυξήσεις. Είπαμε… Η «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία δεν το… επιτρέπει! Παρόλα αυτά, πρέπει να είμαι και δίκαιος. Έξι χρόνια είχε να ανέβει η τιμή τους, όταν όλα τα υπόλοιπα αγαθά, εκτός από τους μισθούς, ανέβαιναν κάθε χρόνο πολύ περισσότερο. Από την άλλη, σκέφτομαι όλη αυτή την απαξίωση στην οποία υπόκεινται από τη μεγαλύτερη μερίδα νέων ανθρώπων εφημερίδες, μουσικοί δίσκοι, ταινίες και προβληματίζομαι. Να δεχτώ ότι είναι υπερβολική η αύξηση αυτή και να αποφασίσω πως θα διαβάζω μόνο free-press ή τις διαδικτυακές εκδόσεις των εφημερίδων. Να δεχτώ ότι τα cd είναι ακριβά και να αποδεχτώ το downloading. Να δεχτώ ότι τα εισιτήρια του σινεμά είναι απλησίαστα και να συμφωνήσω με το «κατέβασμα» των ταινιών από το διαδίκτυο. Όμως, όλα αυτά τα χρήματα που εξοικονομώ, πού θα τα χρησιμοποιήσω; Εκτιμώ ότι δεν είναι θέμα επιβίωσης για τους πολλούς από τους νέους που προχωρούν στις παραπάνω κινήσεις. Σε τέτοια περίπτωση δε θα είχα καμία αντίρρηση. Αν, όμως, είναι με τα εξοικονομηθέντα χρήματα να πιω περισσότερα ποτά στα μπαρ (για τις τιμές των οποίων δεν θυμάμαι να έχουμε διαμαρτυρηθεί και πολύ) ή να τα αξιοποιήσω στην αποπληρωμή ενός δανείου στην τράπεζα για να αγοράσω σπίτι ή/και αυτοκίνητο, προτιμώ να δώσω 0,30 επί 20 = 6 ευρώ παραπάνω το μήνα για την ενημέρωσή μου…

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια…

Το να παίζουν ζωντανά στη Θεσσαλονίκη για πολλοστή φορά οι Saint Etienne, είναι πια το ίδιο συντηρητικό ως επιλογή, όπως το να παίζουν οι Deep Purple, ή το να παίξουν μελλοντικά ξανά οι Walkabouts (συγκρότημα με το οποίο έχω περάσει πραγματικά πολλές ώρες ως ακροατής) ή και ο Steve Wynn που θα έρθει σε λίγο καιρό πάλι (ok, δεν το κρύβω ότι θα ξαναπάω γιατί είμαι και… κρυφοσυντηρητικός). Το γράφω αυτό γιατί η φετινή συναυλιακή ανομβρία σε νέα και φρέσκα ονόματα στη Θεσσαλονίκη είναι από τις χειρότερες των τελευταίων χρόνων. Έτσι, πολλές φορές γελάω με τη γκρίνια που διακατέχει τους φίλους μου στην Αθήνα, όταν διαμαρτύρονται για τα συναυλιακά γεγονότα της πόλης τους. Εγώ, διαβάζοντας τα διάφορα site της πρωτεύουσας, ανακαλύπτω συνέχεια λόγους για τους οποίους θα έβγαινα από το σπίτι μου. Συμφωνώ πως δεν είναι κακό να ζητάς περισσότερα. Διαφωνώ, όμως, με την τάση υποβάθμισης και υποτίμησης εκδηλώσεων για τις οποίες θεσσαλονικείς κατεβαίνουν με κάθε μέσο για να τις παρακολουθήσουν, ωσάν η Αθήνα είναι γειτονιά μας…

Αυτός ο τύπος έχει Guts…

Πάντως, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Θεσσαλονίκη έρχεται απρόσμενα σε 10 μέρες από τώρα ένα φρεσκότατο όνομα από τη Γαλλία. Πρόκειται για τον Guts, ο οποίος μέσα στο 2007 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του Le Bienheureux (Wax On Records) που αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία του νεοσύστατου label του DJ E.A.S.E. των Nightmares On Wax. Το 48λεπτο αυτό άλμπουμ, που δύσκολα βγαίνει από το cd player μου από το Νοέμβριο που το έχω, φανερώνει όλη τη μαεστρία αυτού του παριζιάνου dj να φτιάχνει easy listening mixes από hip hop, soul, electronica και reggae. Έχοντας συνεχώς χιουμοριστικά samples στα κομμάτια του, τα καταφέρνει περίφημα είτε όταν κάνει remix στο κλασικό Summertime (And the living is easy) είτε όταν ακολουθεί πιο dj shadow δομές (Endless Night). Ένας γνήσιος συνεχιστής (από τώρα;) του Wax Tailor… Το μόνο κακό με τον ερχομό του Guts στη Θεσσαλονίκη είναι πως θα κάνει dj set σε ένα bar που μόνο ιδανικό για τέτοιες περιστάσεις δεν είναι…

Θα είμαι τελικά εκεί;

Το να πηγαίνω σινεμά μου αρέσει πολύ. Την τελευταία χρονιά, όμως, δεν έχω καταφέρει να μπω στη σκοτεινή αίθουσα πάνω από δύο φορές! Οι λόγοι που έχω γι αυτό δεν με δικαιολογούν. Παρόλα αυτά, ακόμα και τώρα που απέχω, γνωρίζω τι προβάλλεται και σχεδόν πάντοτε είμαι έτοιμος να πω γνώμη για κάποια ταινία όταν το φέρει η συζήτηση! Θα μου πεις πώς γίνεται αυτό… Ένα από τα λίγα (πιστεύω) κολλήματά μου είναι οι κριτικές ταινιών από τον Δημήτρη Δανίκα… Τον διαβάζω χρόνια και πάντοτε θαυμάζω τον τρόπο ανάλυσης και την ιδεολογία που εκφράζει μέσω αυτής. Έτσι, σχεδόν ξέρω από πριν αν θα μου αρέσει ή όχι μια ταινία… Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά πέρα από την πλάκα, θεωρώ ότι ένα κείμενο κριτικής, είναι από μόνο του ένα έργο τέχνης το οποίο μπορεί να σταθεί αυτόνομα από το αντικείμενο το οποίο κριτικάρει. Εκτιμώ πως τα κείμενα του Δανίκα έχουν αυτή τη δύναμη αυτονομίας και πως αξίζουν ανάγνωσης, χωρίς να προϋποθέτουν και την παρακολούθηση της ταινίας. Έτσι, λοιπόν, ήδη έχω κρυώσει από αυτό το 5άρι με το οποίο πριμοδότησε το I’m Not There του Todd Haynes (με τον μακαρίτη Heath Ledger ), το οποίο προβάλλεται για πρώτη βδομάδα. Δεν γνωρίζω, λοιπόν, αν θα το παρακολουθήσω. Το soundtrack, όμως, το έχω στα χέρια μου εδώ και τρεις μήνες. Και σε αυτή την περίπτωση τον Δανίκα, ο οποίος το εκθειάζει, δεν τον εμπιστεύομαι! Το 2πλο αυτό άλμπουμ με τις 33 διασκευές είναι μια σχετικά βαρετή παράθεση των απόψεων για τα κομμάτια του Dylan σχεδόν όλης της αφρόκρεμας του αμερικάνικου alternative ήχου που περισσότερο θυμίζει μηνιαία συλλογή του Uncut (με διασκευές από αυτές με τις οποίες μας έχει ζαλίσει πολλάκις τα τελευταία χρόνια). Απλά το βρετανικό περιοδικό θα είχε λίγο χαμηλότερου βεληνεκούς ονόματα. Βέβαια, υπάρχουν και καλές στιγμές, όπως αυτή του Antony, της Mira Billotte, ή του Mark Lanegan, αλλά δεν αρκούν για να κάνουν ξεχωριστή αυτή τη 2,5ωρη συλλογή.

The Afro-funk Soul Brothers…

Αρχίζω να ανακαλύπτω σιγά σιγά την Daptone Records. Με δεδομένο ότι τον τελευταίο καιρό το indie και όποιος άλλος προσδιορισμός το συνοδεύει έχει αρχίσει να με αφήνει αδιάφορο, είναι εξαιρετικά αναζωογονητικό για τα αυτιά να ανακαλύπτω εταιρίες με άποψη, στυλ και μια κουλτούρα που ξεφεύγει από αυτά που πλασάρονται από τα «εναλλακτικά» μουσικά περιοδικά. Έχω ξεκινήσει από την τελευταία της κυκλοφορία, δηλαδή το τρίτο άλμπουμ της Sharon Jones με τους Dap Kings. Το ειδικό βάρος, όμως, της μαύρης αυτής τραγουδίστριας υπερκαλύπτει τις αρετές του άλμπουμ και αυτό είναι λίγο αρνητικό. Σε αντίθεση με τους The Budos Band, μια κολεκτίβα 13 μουσικών στην οποία φαίνεται να έχουν όλοι ισοβαρή ρόλο. Οι Budos Band, σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους, ξεκινούν με χαρακτηριστικό 70’s west coast ήχο και καταλήγουν σε μια μίξη afro και funk που θυμίζει απευθείας τις συλλογές Ethiopiques . Δεν ξοδεύονται σε μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, αν και δείχνουν πως άνετα θα μπορούσαν να χειριστούν και τέτοιες. Διασκευάζουν ξεχωριστά το My Girl των Temptations, αν και οι δικές τους συνθέσεις είναι εξίσου καλές. Γενικά, με εξιτάρουν οι πολυμελείς μπάντες και οι The Budos Band στο άρτιο Budos Band II (Daptone Records, 2007) είναι μια απάντηση στην τάση εξατομίκευσης που παρατηρείται πια και στη μουσική.

«Τίποτα σε φετινό έχεις;»

Το να γράφω παραπάνω ότι το indie έχει αρχίσει να με αφήνει αδιάφορο δεν σημαίνει πως αυτό δεν βγάζει πια καλούς δίσκους. Θα ήταν υποκριτικό η δική μου αλλαγή στάσης να σημάνει και το τέλος της ποιότητας στον συγκεκριμένο χώρο… Μακριά από μένα τέτοιες αντιλήψεις. Να, ας πούμε οι Sons and Daughters. Είναι ένα από τα τελευταία καλά ποπ ρρρρρροκ σχήματα του Ηνωμένου Βασιλείου (προέρχονται από τη Γλασκόβη). Τόσο με το Love The Cup όσο και με το The Repulsion Box έδειξαν τα δόντια τους σε μετριότητες της αγγλικής σκηνής, όχι βέβαια με την ανάλογη εμπορική επιτυχία. Το This Gift (Domino, 2008) είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους. Περίμενα μια πιο περιπετειώδη, πιο προχωρημένη εκδοχή στην ποπ τραγουδοποιία τους, από αυτήν που τελικά παρουσιάζουν στα 12 κομμάτια του δίσκου. Δεν μπόρεσα όμως και εγώ να αντισταθώ σε αυτή τη ντουζίνα με χιτάκια που παρουσίασαν. Άκρως ψυχαγωγικές συνθέσεις που ομορφαίνουν από τη γλυκιά και ευγενική φωνή της Adele Bethel. Το μόνο άσχημο είναι πως αυτά τα κομμάτια θα μπλέκονται και θα αδικούνται στα μπαρ της πόλης με κάθε “Ruby, ruby, ruby, ruby oooooooooooo” και κάθε “somebody told me…”. Το This Gift συνοδεύεται και από mini cd με live εκτελέσεις 5 κομματιών του άλμπουμ (που όμως δεν προσθέτουν τίποτα στις κανονικές) και του Johnny Cash από το Love The Cup. Πιθανόν, εγώ σε λίγες ακροάσεις ακόμα να το βαρεθώ, αλλά είμαι σίγουρος πως σε όποιον αρέσει αυτός ο ήχος θα το λατρέψει…

Άλλη Ελλάδα μέσα σε εφτά ημέρες…

Σε σύγκριση με την τελευταία φορά που ανέβηκε αυτή η στήλη στο Atraktos (5 Φεβρουαρίου 2008), στην Ελλάδα άλλαξαν τόσα πολλά πράγματα: η υπόθεση Κλαδά-Κουκοδήμου μπήκε στο αρχείο (!), έχουμε νέο πρόεδρο στον Συνασπισμό, έχουμε νέο Αρχιεπίσκοπο, έχουμε και νέο… λογότυπο στο MyBlogBook! Γι αυτό το τελευταίο, για το οποίο είμαι και πιο αρμόδιος να γράψω, θέλω να ευχαριστήσω θερμά (ή “respect”, όπως το γράφουν οι trendy δημοσιογράφοι) τη Μαρία Παυλίδου, δηλαδή τη γραφίστρια στην οποία απευθύνθηκα και με περισσή προθυμία αφιέρωσε μέρος του πολύτιμου χρόνου της για να ασχοληθεί με την «καλλιτεχνική πρόκληση» της αλλαγής όψης του λογοτύπου. Από τα περίπου 20 διαφορετικά που δημιούργησε, είχα τη δύσκολη πραγματικά απόφαση να επιλέξω ένα. Το αν έκανα την απόλυτα καλή επιλογή ακόμα το αναρωτιέμαι. Ευχαριστιέμαι, όμως, με τη σκέψη πως σε αυτή την πόλη υπάρχουν ακόμα πολλές σαν τη Μαρία μονάδες – φορείς μιας πρωτοπόρας αισθητικής, που με τη δουλειά τους, αθόρυβα και κάτω από την επιφάνεια, διατηρούν ζωντανό το προοδευτικό προφίλ της Θεσσαλονίκης…

• Το έβδομο MyBlogBook έρχεται στις 19 Φεβρουαρίου 2008.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Το λογότυπο της στήλης είναι δημιουργία της Μαρίας Παυλίδου. Η πρώτη φωτογραφία και το πρώτο εξώφυλλο προέρχονται από το www.myspace.com/gutslebienheureux. Το δεύτερο και το τέταρτο εξώφυλλο από το www.amazon.com. Η δεύτερη φωτογραφία και το τρίτο εξώφυλλο από το www.myspace.com/budosband. Η τρίτη φωτογραφία από το www.myspace.com/sonsanddaughters.

Κώστας Παπασπυρόπουλος