MyBlogBook #7 19/02/2008

Επέτειοι…

Αυτή τη βδομάδα συμπληρώθηκαν τα 800 τεύχη του Εξώστη και τα 200 τεύχη της Athens Voice. Επειδή, αν και πολύ νεότερη, η δεύτερη έχει ξεπεράσει σε φήμη τον πρώτο, να ενημερώσω τους μη γνώστες ότι ο Εξώστης είναι ένα θεσσαλονικιώτικο free press, το πρώτο εν Ελλάδι (όπως το ίδιο διατείνεται και δεν έχω λόγο να μην το πιστέψω), που εμφανίστηκε ακριβώς πριν 20 χρόνια. Για τον Εξώστη (δεν με ξέρουν, δεν τους ξέρω) είχα σκοπό να γράψω μια παράγραφο κάποια στιγμή, αλλά μιας που το έφερε η συγκυρία, το κάνω τώρα. Τον Εξώστη τον ανακάλυψα την περίοδο 1994-1995. Μου έκανε εντύπωση γιατί μπορούσα να διαβάσω δωρεάν για τις τρέχουσες εκδηλώσεις στην πόλη (και αναλυτικότερα για τις νέες ταινίες) και γιατί σε πολλά από τα θέματά του είχε άποψη, δεν παρουσίαζε ξερά ένα δελτίο τύπου. Τον προτιμούσα από το Fix Carre που έβγαινε επίσης δωρεάν τότε. Το τελευταίο περιείχε κυρίως μια παρουσίαση των νέων ταινιών, μια αντιγραφή των δελτίων τύπου των διανομέων, που μπορούσε να σου προβάλλει μέχρι και το νέο Ράμπο σαν σούπερ ταινία… Σε αντίθεση με αυτό, ο Εξώστης συνεχίζει αδιάκοπα μέχρι σήμερα την πορεία του, πάνω στον ίδιο δρόμο που είχε χαράξει ο εμπνευστής του Τάσος Μιχαηλίδης. Δεν έχει κάνει ουσιαστικά μεγάλες αλλαγές σε σχέση με τότε. Ίδια αισθητική στο στήσιμο, ίδια μυρωδιά στο χαρτί, ίδια κατεύθυνση για τον πολιτισμό. Σημασία για τον Εξώστη φαίνεται να έχει περισσότερο η άποψη και όχι το περιτύλιγμα με το οποίο θα την παρουσιάσει. Και αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Θεωρώ θετικό επίσης, πως, παρόλο που κάποια στιγμή οι διαφημίσεις στην πρώτη σελίδα κόντεψαν να εξαφανίσουν το editorial, αυτές δεν ήταν ποτέ διαφημίσεις του «μεγάλου κεφαλαίου». Ποτέ δεν είδαμε μια τράπεζα, ή μια εταιρία τηλεφωνίας να διαφημίζεται στις σελίδες του Εξώστη. Πάντα υπήρχε η διαφήμιση των μπαρ που πηγαίναμε, των ταβερνών στις οποίες τρώγαμε, των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών που εκπαιδευόμασταν. Μικρές επιχειρήσεις της διπλανής πόρτας. Βέβαια, δεν είναι δυνατόν ο Εξώστης να έχει μόνο θετικά. Είναι πολλές οι φορές που έχω απαξιώσει κείμενά του, είναι αρκετές οι φορές που έχω διαφωνήσει έντονα με απόψεις που εκφράστηκαν στις σελίδες του. Τον θεωρώ, όμως, μια σπουδαία παράδοση για την πόλη, ένα κομμάτι που την κάνει να διαφέρει ακόμα. Δεν θα ήθελα να το χάσω αυτό το κομμάτι ακόμα και με τις αδυναμίες του. Και όταν καλοκαιριάζει, παρόλο που πια τη θερινή περίοδο βγαίνουν αδιάκοπα νέες ταινίες, τα μπαρ και τα σινεμά, στα οποία κυρίως διανέμεται, είναι λειψά χωρίς την παρουσία του…

…και παραδόσεις

Ήθελα να σημειώσω σήμερα, πως όσοι δίσκοι έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής από το MyBlogBook είναι δίσκοι αγορασμένοι από δισκοπωλεία. Ο μοναδικός promo δίσκος που παρουσίασα ήταν αυτός του Wax Tailor, τον οποίον μου είχε δώσει ο εκδότης του Atraktos Κυριάκος Σκορδάς. Το γράφω αυτό για να μην υπάρχει η υπόνοια ότι όλα εδώ τα παίρνουμε από τις εταιρίες δίσκων. Επειδή, βέβαια, οι νέοι σε ηλικία αναγνώστες μπορεί να μην ξέρουν πώς αγοράζεται ένας δίσκος, να κάνω μια μικρή ενημέρωση: τους δίσκους μου τους αγοράζω από κάποια μαγαζιά που ονομάζονται δισκοπωλεία. Αυτά είναι χώροι όπου συνευρίσκονται δίσκοι βινυλίου (μεγέθους 12, 10 και 7 ιντσών), ψηφιακοί δίσκοι ή αλλιώς cd και ψηφιακοί οπτικοί δίσκοι, ή αλλιώς dvd. Όλοι αυτοί οι δίσκοι περιέχουν μουσική που μπορεί να ακουστεί αντίστοιχα μέσω ενός πικάπ, ενός cd player και ενός dvd player. Υπάρχουν τα «ψυχρά» δισκοπωλεία, όπου όλοι αυτοί οι δίσκοι είναι αραδιασμένοι κατά είδος και αλφαβητικά και στα οποία ψάχνεις μόνος να πάρεις αυτό που θέλεις, έχοντας τη δυνατότητα να ακούσεις ένα δείγμα μόνο από αυτούς που θέλει το δισκοπωλείο. Συνήθως, οι περισσότεροι υπάλληλοι αυτών των δισκοπωλείων έχουν περιορισμένη γνώση για μουσική. Υπάρχουν και τα «παραδοσιακά» δισκοπωλεία, πιο μικρά από τα «ψυχρά». Αυτά προσπαθούν να έχουν τους δίσκους τακτοποιημένους κατά είδος, υποείδος, υπο-υποείδος και αλφαβητικά και συνήθως μπορείς να ακούσεις ένα δείγμα από όποιον δίσκο θέλεις. Ο ιδιοκτήτης του, αλλά και οι υπάλληλοί του, είναι συνήθως γκουρού της μουσικής και μπορούν να σου περιγράψουν πώς ηχεί το 90% του «εμπορεύματός» τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως πιο προσεγγίσιμοι, θέλουν να βοηθήσουν τον πελάτη να βρει αυτό που πραγματικά του ταιριάζει και είναι συνήθως πολύ ευγενικοί. Από τα «παραδοσιακά» δισκοπωλεία προτιμώ να αγοράζω τους δίσκους μου…

Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, βέβαια…

Από «παραδοσιακό» δισκοπωλείο θέλησα να αγοράσω την προηγούμενη Πέμπτη το άλμπουμ των Dustbowl (α ρε Πυκνάδα τι μας κάνεις). Οι Dustbowl είναι ένα ελληνικό σχήμα που παίζει country ήχους, πολύ πιο «αυθεντικούς» ας πω σε σχέση με τους «γυαλισμένους» των Replete Bros (άλλοι αθηναίοι αυτοί). Δεν ξέρω βέβαια αν έχει κυκλοφορήσει επίσημα το πρώτο τους άλμπουμ στην On Stage Records (αν και το site της εταιρίας έτσι δείχνει). Είπα, όμως, να περάσω από το «παραδοσιακό» δισκοπωλείο που ήταν το πιο πιθανό να το έχει στη Θεσσαλονίκη (οι «ενημερωμένοι» μπορούν να καταλάβουν ποιο, συγγνώμη γι αυτόν τον ελιτισμό…). Δυστυχώς, ο δισκοπώλης δεν κάλυπτε κανένα από τα χαρακτηριστικά που αναφέρω στην παραπάνω παράγραφο. Ούτε ενημερωμένος («ποιοι;» ήταν η ερώτησή του), ούτε και ευγενικός ήταν (κάπου πήρε τηλέφωνο υποτίθεται για να ρωτήσει, δεν το σήκωσαν (;), δεν μου ξαναμίλησε, συνέχισε να τα λέει με τον φίλο του). Ούτε που με νοιάζει αν έτυχε να βρίσκεται εκεί εκείνη την ώρα… Με τέτοιες συμπεριφορές, δεν αναρωτιέμαι γιατί τα δισκοπωλεία πάνε κατά διαόλου στη Θεσσαλονίκη. Όσο για το cd, κάπου θα το πετύχω… Υπάρχουν και άλλες πόλεις στην Ελλάδα…

Με «ψάρεψε» και μένα ο Αντώνης…

Από «ψυχρό» δισκοπωλείο αγόρασα τον καινούριο δίσκο του Ψαραντώνη με τίτλο Να ‘χεν η Θάλασσα Βουνά (All Together Now/EMI, 2007). Το ζήτημα, όμως, είναι γιατί τον αγόρασα. Δεν έχει να κάνει η ερώτησή μου με την ποιότητα του περιεχομένου. Αυτό είναι σπουδαίο. Αλλού είναι το ζήτημα. Τον Ψαραντώνη τον έχω ακούσει διάσπαρτα από εδώ και από εκεί. Γνωρίζω ποιος είναι, αλλά δεν έχω ούτε ένα παλιό του δίσκο στη δισκοθήκη μου. Με την παραδοσιακή ελληνική μουσική έχω μεγαλώσει, όχι όμως την κρητική. Αν και θεσσαλονικιός, λόγω πελοποννησιακής καταγωγής άκουγα από μικρός δημοτικά τραγούδια της Πελοποννήσου. Στην αρχή δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το πανηγυρτζίδικο από το αυθεντικό (έχω πάει σε άπειρα πανηγύρια σε κάθε γωνιά της Πελοποννήσου) αλλά αργότερα μπόρεσα να καταλάβω ποια είναι τα διαμάντια. Μερικά από αυτά υπάρχουν σε λίγα cd ή κασέτες σπίτι μου. Δεν περιέχουν, όμως, Ψαραντώνη. Γιατί, λοιπόν, τώρα αυτόν; Η απάντηση είναι ότι επηρεάστηκα. Από το Δίφωνο του Ιανουαρίου 2008 (παρουσίαση της All Together Now), τα άρθρα του Αγγελάκα, του Μηλάτου και του M.Hulot (στην Athens Voice τα δύο πρώτα, στη Lifo το τρίτο), από τη συνέντευξη του Αγγελάκα στα Νέα (13.02.2008). Ίσως και από την μετάκληση του Ψαραντώνη από τον Nick Cave στο All Tomorrow’s Parties τον Απρίλιο του 2007. Είναι κακό να επηρεάζεσαι από ανθρώπους που έχουν αξιόλογη άποψη ή αξιόλογη μουσική πορεία (ο Αγγελάκας έχει κάνει την παραγωγή του δίσκου); Δεν ξέρω, μάλλον όχι. Με ενοχλεί, όμως. Γιατί η αγορά αυτού του cd δεν προκύπτει από μια ολοκληρωμένη ενασχόλησή μου με την κρητική παραδοσιακή μουσική. Είναι σαν να εμφανίζομαι σαν κομήτης στο χώρο αυτό. Μπορεί να κάνω και λάθος, βέβαια. Γιατί από κάπου πρέπει να υπάρξει μια αρχή, μια παρότρυνση. Και αυτή η κυκλοφορία αξίζει και με το παραπάνω να αποτελεί την αρχή. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν πρέπει να με ενοχλεί που το αγόρασα το cd αυτό επειδή επηρεάστηκα. Πρέπει να με ενοχλήσει αν στο μέλλον πάψω να ασχολούμαι με τον Ψαραντώνη, επειδή θα έχει πάψει και ο Αγγελάκας να κάνει δίσκους μαζί του…

Κοντά στο Βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα...

Ιδιαίτερη η φωνή του Ψαραντώνη, όχι ιδιαίτερη, αλλά θαυμάσια η φωνή του Βασιλικού. Τους Raining Pleasure δεν τους είχα δει ποτέ ζωντανά, εκτός από τις συναυλίες που είχαν δώσει με την Έλλη Πασπαλά στο Principal. Τότε με είχε ικανοποιήσει το live τους, όπως και η γενική αντιμετώπιση που έκαναν στο υλικό του Χατζιδάκι. Στο δικό τους υλικό, όμως, δεν έτυχε να τους παρακολουθήσω επί σκηνής. Και είχα ακούσει τα χειρότερα για τις εμφανίσεις τους. Τους είδα τελικά την προηγούμενη Παρασκευή στον Μύλο (Liebe, 15.02.2008). Διαπίστωσα πως είναι αξιοπρεπείς στη σκηνή. Δεν με ενθουσιάζει, όμως, πια το υλικό τους. Τα καινούρια τους κομμάτια φάνηκαν πιο ηλεκτρισμένα (δεν έχω ακούσει το άλμπουμ), αλλά μετά βίας με συνεπήραν ένα ή δύο. Τα παλιότερά τους έχουν χάσει τη δύναμή τους. Όμως, εκτίμησα τη φωνή του Βασιλικού. Ερμηνευτική δεινότητα, που ίσως αδικείται από το υλικό του σχήματος. Από την άλλη, όμως, είναι θετικό να υπάρχει στην Ελλάδα ένα ελληνικό ποπ ροκ σχήμα που ο τραγουδιστής του ΞΕΡΕΙ να τραγουδάει και ΈΧΕΙ και τη φωνή για να το κάνει… Οπότε, λόγω και μόνο του Βασιλικού έφυγα μη απογοητευμένος από το live. Τυχεροί οι Raining Pleasure…

• Περισσότερο πολιτιστική, παρά πολιτική η σημερινή θεματολογία. Ή μήπως κάποια από τα παραπάνω εμπεριέχουν υπογείως και θέματα πολιτικής; Στις 26 Φεβρουαρίου το επόμενο MyBlogBook…
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Το εξώφυλλο προέρχεται από το www.alltogethernow.gr. Η πρώτη φωτογραφία από το www.myspace.com/squarerecordsakron. Η δεύτερη από το www.myspace.com/thedustbowl. Η τρίτη από το www.world-music.gr. Η τέταρτη (και χειρότερη) είναι τραβηγμένη από εμένα.

Κώστας Παπασπυρόπουλος