MyBlogBook #11 18/03/2008

Ρατσισμός, ποίηση και δάσος… Ξυπνήστε!

Επειδή τον τελευταίο καιρό μας έχει πιάσει μια πρεμούρα με την προστασία του περιβάλλοντος, με την οποία ασχολούνται πια από δημοσιογράφοι μέχρι ποιητές, καλό είναι να υπενθυμίσω ότι την Παρασκευή 21 Μαρτίου -εκτός της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Ρατσισμού και της Παγκόσμιας Ημέρας… Ύπνου- γιορτάζεται από το 1972 και η Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας. Για να δούμε, όλοι αυτοί που «καίγονται» για τη διατήρηση του φυσικού μας πλούτου και που ωρύονταν για τις καμένες εκτάσεις του καλοκαιριού, πόση δημοσιότητα θα δώσουν εφέτος στη γιορτή… Ή θα μας… κοιμίσουν λόγω ημέρας;

Blog-άσφαιρα

Με αφορμή αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας – ημέρες τις οποίες γενικά θεωρώ ένα αναγκαίο κακό- θυμήθηκα την πρωτοβουλία που πήραν το καλοκαίρι του 2007 οι bloggers και κατέβασαν χιλιάδες κόσμου σε σιωπηρές διαδηλώσεις για την καταστροφή των ελληνικών δασών. Με ικανοποίησε τότε αυτή η κίνηση, αν και θεωρώ ότι κάθε διαδήλωση πρέπει να συνοδεύεται και από κάποιου είδους όχληση, οπότε αυτό το σιωπηρό του πράγματος παραήταν πολιτικά ορθό… Εκτιμώ πως τώρα με τη συζήτηση για το ασφαλιστικό είναι επίσης αναγκαία μια τέτοια κίνηση. Όμως, προς το παρόν πρωτοβουλία δεν παρατηρώ. Θα μου πει κάποιος «εδώ αύριο απεργεί όλη η χώρα, τι παραπάνω να κάνουν οι bloggers;». Δε συμφωνώ. Θεωρώ ότι μεγάλο θύμα των αλλαγών είναι οι ηλικιακά νεότεροι των 40 ετών, δηλαδή αυτοί που κρύβονται και πίσω από ένα μεγάλο ποσοστό των ελληνικών blogs. Αυτή η ομάδα κατά κύριο λόγο δεν θα βρίσκεται αύριο στο δρόμο, ίσως γιατί δεν έχει καταλάβει πόσο αντίκτυπο θα έχει στο μέλλον της αυτό το νομοσχέδιο. Ναι, κι εγώ ακόμα ψάχνομαι. Θεωρώ, ότι οι bloggers μπορούν να αφυπνίσουν καταστάσεις. Γιατί, αν δεχόμαστε το παγιωμένο αυτό σύστημα το οποίο μας αναγκάζει να εργαζόμαστε όχι γιατί το απολαμβάνουμε, αλλά κυρίως γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε τη σύνταξή μας, τότε έχουμε χρέος να δείξουμε πως είμαστε η ομάδα που θίγεται περισσότερο από αυτό το νομοσχέδιο. Αν δεν δεχόμαστε αυτό το σύστημα, τότε…

Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα…

Και αν με την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας προσπαθούμε να υπενθυμίσουμε την αναγκαιότητα προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, είναι το αστικό περιβάλλον που δέχεται τη μεγαλύτερη υποβάθμιση αυτές τις ημέρες. Τα σκουπίδια βρωμάνε πια αφόρητα, εμείς συνεχίζουμε να βγάζουμε ημι-ανοιχτές σακούλες έξω και η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο… Η μεγαλύτερη παγίδα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να εναντιωθεί κάποιος στους απεργούς. Γιατί τότε υποβοηθείται η εκάστοτε κρατική εξουσία. Ο απεργός αγωνίζεται για τα δίκια του. Ο κύριος θιγόμενος από αυτόν τον αγώνα είναι ο «αδερφός» του απεργού, ο γείτονάς του, ο ίδιος του ο φίλος. Το να γυρίσει ο φίλος εναντίον του απεργού είναι το καλύτερο δώρο στην κυβέρνηση για να πιεστεί αυτός να λήξει τις κινητοποιήσεις χωρίς να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Κάτι μου λέει πως προς τα εκεί οδηγούμαστε...

«Άσε τις φιλοσοφίες. Μίλα μας για… μουσική»

Η συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα με τον Νίκο Βελιώτη στα πλαίσια του 10^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (Ολύμπιον, Τρίτη 11.03.2008) κατέδειξε ένα σημαντικό στοιχείο: οι μουσικόφιλοι στην πόλη ενδιαφέρονται μόνο για «σίγουρες» συναυλίες. Αλλιώς, δεν εξηγείται πως με εισιτήριο 18 € (13 για τους κατόχους κάρτας) γέμισε ένας χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει πάνω από 1000 άτομα σε μια συναυλία που είναι γνωστό πως δεν είναι και η πιο φιλική ηχητικά προς το κοινό. Αντιθέτως, στους Σουηδούς Concretes την επόμενη μέρα (δεν παραβρέθηκα), οι οποίοι παίζουν μια χαρούμενη σκανδιναβική pop έμαθα πως ήταν δεν ήταν 150 άτομα (10 € είσοδος, 5 € για τους κατόχους κάρτας…). Τέλος πάντων, πάνω κάτω γνωστά είναι αυτά. Της ίδιας αντιμετώπισης έτυχε και η April March το Νοέμβριο. Για να είμαι όμως δίκαιος, η συναυλία του Αγγελάκα καλώς κέρδισε την αποδοχή. Διότι και ο χώρος στον οποίο έγινε ήταν ξεχωριστός και η ίδια η εμφάνιση των πέντε μουσικών δημιουργούσε ένα εντελώς ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό κλίμα, από αυτά που δεν έχουμε συνηθίσει τον δημοφιλή μουσικό. Η ερμηνεία του πιο στέρεη από ποτέ (παρά το βήχα που τον ταλαιπωρούσε), ενώ οι τέσσερις μουσικοί πίσω έδειχναν τι αποτελέσματα μπορεί να έχει η διαρκής δουλειά και αφιέρωση χρόνου πάνω σε ένα πρότζεκτ. Ξεχωριστά και τα βίντεο του Βελιώτη που απέκτησαν την πραγματική τους διάσταση στην τεράστια οθόνη του Ολύμπιον. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια καλή πρόταση το όλο πακέτο για το επερχόμενο Synch…

Προτάσεις για το Synch (No 2)

Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν όσον αφορά το Λονδίνο, είναι το ότι δεν υπάρχει μεγάλη δυνατότητα για αυθορμητισμό. Ειδικά στις συναυλίες. Αναγκάστηκα να αγοράσω εισιτήριο στις 2 Γενάρη για μια συναυλία που θα έβλεπα στις 13 Μαρτίου. Και ναι, ήταν ήδη sold out το main stage και υπήρχαν μόνο θέσεις στα καθίσματα… Ο λόγος γίνεται για τη συναυλία – show Dj Shadow & Cut Chemist present the Hard Sell (Λονδίνο, Roundhouse, Πέμπτη 13.03.2008) με support act τον Kid Koala. Απίστευτος χαμός σε έναν χώρο που γεμίζει (κρατηθείτε το έψαξα) με 4500 ανθρώπους… Το show εξαιρετικό, αν και άκρως επαγγελματικό. Βασίστηκε μόνο στη λογική του turntablism, δηλαδή των live μίξεων κομματιών από δίσκους βινυλίου και τη μετατροπή τους σε νέα κομμάτια με τα τερτίπια στον μείκτη. Ο Kid Koala ήταν συμπαθής και πολύ up tempo, μιξάροντας σε τρία πικάπ και παίζοντας με την κονσόλα σαν να ήταν σπίτι του. Δε φοβήθηκε ούτε τα λαθάκια που έκανε… Αποθεώθηκε! Οι άλλοι δύο τυπάδες είναι ο ορισμός των δουλευταράδων, αλλά και των «στυγνών» επαγγελματιών. Κάθε κίνησή τους μελετημένη μέχρι τέλους… Έχοντας δύο οθόνες πίσω τους, μας εξήγησαν ότι το σετ τους θα βασιστεί μόνο σε αυθεντικά 7ιντσα τα οποία θα μιξάρουν στα συνολικά 8 (!!!) πικάπ που είχαν μπροστά τους. Πρόβαλαν ένα εκπληκτικό βίντεο που εξυμνούσαν το λατρευτό αυτό format και άρχισαν το show τους. Τόσο σε αυτούς, όσο και στον Koala κάμερες έδειχναν live πώς έκαναν την όλη δουλειά. Τέλεια ήταν η κάμερα στον καρπό του Cut Chemist η οποία μας έδειχνε πώς αυτός σκράτσαρε τα 45άρια! Για ένα δίωρο έκαναν βόλτα σε ό,τι καλό ή trash είχε από αυτά η δισκοθήκη τους και στο τέλος, παίρνοντας ο καθένας ένα φορητό πικάπ για 45άρια και ένα φορητό μείκτη, μίξαραν, σαν να έχουν τις κιθάρες του μέλλοντος στα χέρια τους, το ξέσπασμα από το One των Metallica! Άψογο show, ορισμένες -άλλα όχι όλες τις στιγμές- και μουσικά απογειωτικό…

Προτάσεις για το Synch (No 3)

Βέβαια, όπως συνηθίζω να γράφω στο MyBlogBook, πάντα υπάρχει και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα… Ο αυθορμητισμός για τη συναυλία του Steve Reid με τον Kieran Hebden (Λονδίνο, Jazz Café, Σάββατο 15.03.2008) λειτούργησε, αφού αυτή δεν ήταν και ούτε έγινε sold out. Και ύστερα θέλαμε να γεμίσει το club του Μύλου πριν 2 χρόνια όταν και μας επισκέφθηκαν (ήμουν τότε εκτός Θεσσαλονίκης). Περίπου, λοιπόν, 300 άτομα σε έναν ιστορικό χώρο για τη jazz, παρόλο που η συναυλία δεν είχε καμία σχέση με τα The Exchange Sessions, τις δύο δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει μαζί οι δυο μουσικοί. Ο Reid ουσιαστικά παρουσιάστηκε ως Steve Reid Ensemble και έπαιξε με το απαράμιλλο στυλ του μουσικές από -και παρόμοιες με- το Daxaar (άλμπουμ που παρουσίασα την προηγούμενη εβδομάδα). Οπότε για 110 λεπτά κινηθήκαμε σε ρυθμούς afrojazz με τον Hebden να προσπαθεί από πίσω να περάσει στον ήχο τις ηλεκτρονικές πινελιές του. Μάταια όμως, μιας που ο Reid κατεύθυνε τη συναυλία εκεί που ήθελε αυτός, χωρίς να πολυσυμμερίζεται τις ορέξεις του aka Four Tet. Η αλήθεια είναι πως και αυτός έμοιαζε λίγο παράταιρος στο όλο σχήμα. Διότι ήταν λίγο αστείο να βλέπεις ένα παιδί να πατάει κουμπάκια και από γύρω του πέντε μουσικοί να παίζουν αυτό που λέμε στη γλώσσα των συναυλιών «παπάδες»! Όταν αυτοί έριχναν λίγο το ρυθμό και άφηναν χώρο στον Hebden, όντως ακουγόταν σημαντική η συμβολή του, αλλά μέχρι εκεί. Πάντως, ξεχνώντας αυτό το γεγονός, ο Reid έδειξε πως τα drums είναι πραγματικά η ζωή του και πως απολαμβάνει κάθε στιγμή της συναυλίας σαν να παίζει για τελευταία φορά στη ζωή του. Χτύπα ξύλο…

• Την Τρίτη 25 Μαρτίου 2008, λίγο πριν βάλετε τη σκορδαλιά στο γουδί, περάστε μια βόλτα και από το Atraktos. Το 12^ο MyBlogBook θα είναι εδώ…
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι τραβηγμένη από εμένα. Η δεύτερη από το www.flickr.com . Η τρίτη είναι ευγενική προσφορά του Zpi zpiderland.blogspot.com. Η τέταρτη προέρχεται από το www.myspace.com/pillageroadshow . Η πέμπτη είναι ευγενική προσφορά της Βασιλικής Παπαχρήστου.

Κώστας Παπασπυρόπουλος