MyBlogBook #13 01/04/2008

Παγκόσμια ημέρα… ψέματος

Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που βρίσκω στην Πρωταπριλιά είναι να προσπαθώ να καταλάβω ποια είδηση από αυτές που διαβάζω σε εφημερίδες και sites ή βλέπω στις ειδήσεις είναι η φάρσα, το ψέμα του αντίστοιχου μέσου. Κάποια είναι πολύ εμφανή και χαζά, αλλά μερικές φορές την έχω πατήσει με καλόγουστα και αθώα ψεματάκια. Σήμερα στο MyBlogBook δε θα μπω σε αυτή τη διαδικασία ανεύρεσης και δημοσίευσης μιας ψεύτικης είδησης για να τηρήσω το έθιμο. Έχω πολλά χρόνια να σκεφτώ και να προσπαθήσω να περάσω σε κάποιον ως αληθές ένα μη γεγονός. Γενικά, επίσης, έχω παρατηρήσει ότι έχει αρχίσει να φθίνει η παράδοση αυτή, τουλάχιστον μεταξύ των ατόμων με τα οποία συναναστρέφομαι. Καιρό έχω να «βιώσω» όχι απλά μόνο ένα πετυχημένο ψέμα, αλλά ακόμα και εκείνο το.. πατροπαράδοτο «εεε, λύθηκαν τα κορδόνια σου»! Δεν είμαι αντίθετος, όμως, σε κάτι εμπνευσμένο που θα με κάνει να ευθυμήσω και να παραδεχτώ πως έπεσα στην παγίδα!

Δεν είναι ψέμα η αφασία της γενιάς μου…

Ήρθε ένα chain mail στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο εχθές το οποίο απαξιωτικά, αλλά με μεγάλη δόση αλήθειας οφείλω να ομολογήσω, ανέφερε για τις εφημερίδες: «Think before you print: Η "Καθημερινή" διαβάζεται από αυτούς που κυβερνούν τη χώρα. Ο "Ελεύθερος Τύπος" από αυτούς που νομίζουν ότι κυβερνούν τη χώρα. Το "Βήμα" και τα "Νέα" διαβάζουν αυτοί που πιστεύουν ότι θα έπρεπε κανονικά να κυβερνούν τη χώρα. Τον "Ριζοσπάστη" εκείνοι που πιστεύουν πως τη χώρα θα έπρεπε κανονικά να την κυβερνά μια άλλη χώρα. Οι αναγνώστες της "Ελευθεροτυπίας" δεν ξέρουν ποιος ακριβώς κυβερνά τη χώρα, είναι όμως βέβαιοι πως την κυβερνά με λάθος τρόπο. Την "Απογευματινή" προτιμούν οι γυναίκες αυτών που κυβερνούν τη χώρα. Τη "Ναυτεμπορική" διαβάζουν αυτοί στους οποίους ανήκει η χώρα. Την "Εστία" διαβάζουν όσοι νομίζουν πως η χώρα είναι ακόμα δική τους. Και οι αναγνώστες της "Espresso" δεν ενδιαφέρονται για το ποιος κυβερνά τη χώρα, αρκεί να είναι γυναίκα και να έχει μεγάλο στήθος». Αυτές οι χιουμοριστικές διατυπώσεις, που όμως αναπαράγουν κάτι ήδη διαδεδομένο στις συνειδήσεις πολλών, έρχονται για να μας πείσουν πιθανόν να αποφεύγουμε την ανάγνωση των εφημερίδων. Ας δεχτώ ότι είναι απολύτως ορθή αυτή η άποψη. Ποια είναι η αντιπρόταση; Μόνο τα blogs; Μόνο οι free press; Το indymedia; Το ραδιόφωνο; Η τηλεόραση; Για μένα η απάντηση είναι όλα τα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένων των εφημερίδων. Θεωρώ ότι αυτό από το οποίο πάσχει η χώρα είναι η ισχυρή κριτική σκέψη. Αν υπάρχει τέτοια, τότε καθένας είναι ικανός να καταλάβει πότε αυτό που διαβάζει είναι κατευθυνόμενο και πότε προέρχεται από μια ιδεολογία ειλικρινή και αιτιολογημένη. Το να προσπαθούμε να πείσουμε κόσμο να μην ενημερώνεται από τις εφημερίδες συμβάλλει τα μέγιστα στους σκοπούς της εκάστοτε κυβέρνησης. Ο κόσμος περιέρχεται σε μια κατάσταση αφασίας, όπου δεν έχει γνώση καν για το τι συμβαίνει «εκεί έξω». Το παρατηρώ ιδιαίτερα σε παιδιά της γενιάς μου. Η απαξίωση που δείχνουν για κάθε τι που αφορά το κοινωνικό γίγνεσθαι, ως μια αντίδραση στην υπάρχουσα παρακμή, τους έχει κάνει να ζούνε αποκλειστικά σε ένα δικό τους μικρόκοσμο αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Εκτιμώ, όμως, ότι αυτό αποτελεί μια κατάσταση πολύ ωφέλιμη για τους εκάστοτε ηγέτες, οι οποίοι έτσι θα συναντάνε ολοένα και ηπιότερες αντιδράσεις για τις αντικοινωνικές ρυθμίσεις που προσπαθούνε πάντοτε να περάσουν.

Δυστυχώς, δεν πήγε το βουνό στον… Μωάμεθ!

Λόγω της πολύ πρωινής Δευτεριάτικης εργασίας μου εκτός Θεσσαλονίκης, δεν έχω την ευκαιρία να παρακολουθώ τις κυριακάτικες συναυλίες. Εκτός αν «καίγομαι» πολύ για το συγκρότημα, όπως τότε με τον Manyfingers, οπότε και κάπως το κανονίζω. Αλλά το να κατέβω στην Αθήνα για κυριακάτικη συναυλία είναι πια με τις παρούσες συνθήκες ακατόρθωτο. Έτσι, δεν κατάφερα να δω τους Silver Mt Zion, τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα από την αρχή της πορείας τους το 2000, αφού δυστυχώς δεν ανέβηκαν στη Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω, όμως, πόσο τους εκτιμούν κάποιοι από αυτούς που γέμισαν το Κύτταρο την Κυριακή το βράδυ. Πληροφορίες μου από μέσα λένε ότι υπήρξαν ανταλλαγές κουβέντων μεταξύ μουσικών και «αντιφρονούντων», διαρκείς ομιλίες, αλλά και γέλια για τον τρόπο που τραγουδούσε ο Efrim. Θα μου πεις «ε, δεν τα ξέρεις αυτά; Στην Ελλάδα είσαι…». Επειδή, όμως, τα ξέρω, δεν σημαίνει ότι δεν θα «αγωνίζομαι» για να τα αλλάξω. Την άποψή μου λοιπόν για αναλόγου είδους συμπεριφορές την έχω καταθέσει στο MyBlogBook #8…

Ich Liebe Ξυλουργείο…

Μου αρέσει αυτή η συστέγαση του club Liebe και του Ξυλουργείου που λαμβάνει χώρα τους τελευταίους μήνες στο Μύλο. Δεν ξέρω ακριβώς τις λεπτομέρειες που έχουν οδηγήσει όλες τις συναυλίες του Ξυλουργείου να διεξάγονται στον χώρο που φιλοξενεί αργά το βράδυ καλούς dj της διεθνούς σκηνής (αν και κάποιες πληροφορίες έχω). Αυτή η κατάσταση, όμως, δείχνει μερικά πράγματα: καταρχήν, ότι όταν υπάρχει διάθεση μπορεί να υπάρξει συνεργασία ακόμα και από φαινομενικά ετερόκλητους χώρους. Δεύτερον, το ότι όταν υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα που πρέπει να τηρηθεί, οι εναλλαγές μεταξύ των συγκροτημάτων δεν χρειάζεται να διαρκούν 30-45 λεπτά. Τρίτον, και το κυριότερο, ότι και στην Ελλάδα μπορούν να ξεκινούν οι συναυλίες νωρίς, να τελειώνουν ως τις 12-12.30 και από εκεί και πέρα ο καθένας να κάνει τις επιλογές του: σπίτι ο ένας, διασκέδαση ο άλλος… Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει και οι δύο να αναγκάζονται να ξενυχτούν και να περιμένουν με τις ώρες να τελειώσει μια συναυλία σπαταλώντας πολύτιμο προσωπικό χρόνο σε καθυστερήσεις και αναμονές. Αυτή λοιπόν η συνεργασία που προέκυψε από έκτακτη ανάγκη, έχει κάνει τις συναυλίες μας πιο ανθρώπινες.

Κ(ιλκίς) Κ(αβάλα)… Α(θήνα)

Φανταστείτε, λοιπόν, ότι το Σάββατο (Liebe, 29.03.2008) οι αθηναίοι Bokomolech, οι οποίοι ήταν το headline όνομα του μίνι φεστιβάλ της Play Our Music (μαζί με τους κιλκισιώτες Infidelity και τους καβαλιώτες Coin), βγήκαν στη σκηνή στις 22.50, την ώρα δηλαδή που σε «κανονικές» συναυλιακές συνθήκες δεν θα είχε βγει ούτε το πρώτο συγκρότημα. Το φεστιβάλ αυτό κατάφερε να μαζέψει καμιά διακοσαριά άτομα, αν και θεωρώ πως σε μια υγιή Θεσσαλονίκη που ο κόσμος θα ενδιαφερόταν για συναυλίες, έπρεπε για «πλάκα», που λέμε, να είχε γεμίσει ο χώρος. Και δεν έχει σημασία αν μας εκφράζουν απόλυτα το τι παίζουν τα συγκροτήματα. Ούτε εγώ ενθουσιάζομαι, αλλά είναι δυνατόν σε μια πόλη ενός εκατομμυρίου να μην υπάρχουν 500 άτομα που να ενθουσιάζονται; Όσον αφορά το καθαρά συναυλιακό μέρος εντύπωση θετική μου προκάλεσαν οι δεμένοι και καλά δουλεμένοι Infidelity, αν και δεν πείστηκα από τα νέα τους κομμάτια. Σε αντίθεση με τους Coin που πάσχουν από φωνή. Οι Bokomolech μου προκάλεσαν συναισθήματα θλίψης. Πρώτον, μου θύμισαν ότι μεγάλωσα: τους είχα δει στην παρθενική τους συναυλία στη Θεσσαλονίκη, άγνωστοι τότε, φθινόπωρο του 95, στο ιστορικό Zero όταν έπαιξαν support στους Ziggy Was. Με είχαν ενθουσιάσει. Δεύτερον, ότι και οι ίδιοι μεγάλωσαν. Στα δικά μου, όμως, αυτιά δεν κατάφεραν ακόμα να μετουσιώσουν εκείνη την αρχική φλόγα σε κάτι εξαιρετικά καλλιτεχνικό, σε κάτι που θα έχει διάρκεια και θα αποτελεί συνέχεια σημείο αναφοράς. Έμειναν οι αιώνιοι ελπιδοφόροι, ακόμα και όταν εκθειάστηκαν για δίσκους όπως το Jet Lag. Δυστυχώς, δεν μπορώ να βρω κάποιον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο πρέπει να συνεχίσουν να σπαταλούν ως Bokomolech το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους… Μερικές φορές η ιστορία δείχνει από μόνη της τις λύσεις…

Beast of beer…

Διαβάζω το ενθουσιώδες σχόλιο της Μαρίας Μαρκουλή στα Νέα (31.03.2008) για την εμφάνιση των Beasts of Bourbon στην Αθήνα. Για να το γράφει αυτή, που είναι και παλιά στο χώρο, κάπως έτσι πρέπει να ήταν τα πράγματα. Σε αντίθεση δηλαδή με τη Θεσσαλονίκη (Liebe, 28.03.2008). Οι Beasts of Bourbon μού έδωσαν την εντύπωση πως έκαναν αγγαρεία. Ειδικά στο πρώτο μισάωρο. Βέβαια υπήρχε και μια ανεξήγητη παγωμάρα στον κόσμο. Στα τελευταία 40 λεπτά, όταν και ερμήνευσαν κάποια παλιότερα κομμάτια, και αφού ο Tex Perkins είχε κατεβάσει μερικά μπουκάλια μπύρας (επιτέλους και ένας ρόκερ που πίνει, κουραστήκαμε με όλους τους political correct που τη βγάζουν με νερό ή μισή μπύρα) το πράγμα θύμισε περισσότερο συναυλία. Τη συναυλία άνοιξαν οι Sunsteps αλλά σε σύγκριση με τον Μάιο του 2007 που τους είχα πρωτοδεί ήταν κατώτεροι. Πάσχουν και αυτοί, δυστυχώς, από φωνή... Πάντως, βλέποντας για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Tex Perkins σκέφτηκα πως αυτός ο άνθρωπος έτσι σχετικά εμφανίσιμος που είναι και με την εξαιρετική βραχνή φωνή του, θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει μια πορεία ανάλογη με τον Mark Lanegan αν είχε καλύτερες δημόσιες σχέσεις. Συνεργασίες με κάθε καλλιτέχνη και καλλιτέχνιδα, πάντοτε στην επικαιρότητα και ασυλία από τον «σοβαρό» μουσικό τύπο. Μάλλον θα έφταιξε και ο δύστροπος χαρακτήρας του…

Κ-Λο(ου)τς-άει…

Καιρό είχα να δω ταινία του Κεν Λόουτς. Το It’s A Free World… όμως, δείχνει ακόμα μια φορά πως ο βρετανός αριστερός σκηνοθέτης είναι ο μόνος που συνεχίζει να παρουσιάζει τόσο ωμά και χωρίς ίχνος ωραιοποίησης, καταστάσεις πραγματικές που συμβαίνουν γύρω μας, που συμβαίνουν ακόμα και στις υποτιθέμενες προοδευμένες πόλεις αυτού του κόσμου, και εμείς κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε. Όσον και αν το σενάριο τις φετινής του ταινίας το βρήκα αρκετά σχηματικό και την όλη ανάπτυξη λιγότερο επιτυχημένη σε σχέση με άλλες του ταινίες, θεωρώ ότι το It’s A Free World... μπορεί να προβληματίσει με την μυθοπλαστική μεν ιστορία του, η οποία θα μπορούσε δε να είναι άνετα ένα ντοκιμαντέρ.

• Τo Πoτέ την Κυριακή το είδα πρώτη φορά την ημέρα που πέθανε η Μελίνα. Τώρα που έφυγε και ο ίδιος ο Ζυλ Ντασέν καιρός να τιμήσω και το υπόλοιπο έργο του. Μακάρι να πάρουμε τα χρόνια του και τον τρόπο σκέψης του…
• Για να μην το ξεχειλώσω άλλο το σημερινό MyBlogBook, και επειδή βαρέθηκα να γράφω, αφήνω κάποιους δίσκους που ήθελα να παρουσιάσω για την επόμενη Τρίτη, 8 Απριλίου 2008.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη και η πέμπτη φωτογραφία προέρχονται από το www.flickr.com. Η δεύτερη από το www.myspace.com/silvermtzion. Η τρίτη δημιουργήθηκε από εμένα ως κολάζ δύο φωτογραφιών από τα www.myspace.com/abeatcanbreakyourheart και www.mylos.gr. Την ονομάζω liebeDB! Η τέταρτη είναι ευγενική προσφορά του zpi, zpiderland.blogspot.com. Η έκτη και τελευταία φωτογραφία προέρχεται από το www.guardian.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος