SOMEDAY YOU WILL BE MINE SUGARMATE BASEMENT STUDIO PRODUCTION 03/07/2008

“Someday You Will Be Mine” is a compilation of songs that came out over the years 1994 – 2006, shaped, changed and finally released with a little delay. Διαβάζοντας αυτά στο εσώφυλλο του cd, αντιλαμβάνεται κανείς για άλλη μια φορά τι τραβάνε τα ελληνικά συγκροτήματα μέχρις ωσότου να δούνε το δρόμο της δισκογραφίας και να κυκλοφορήσουν τα πονήματά τους. Συνοψίζεται σαφέστατα νομίζω στη φράση αυτή ότι ο δρόμος τους ούτε εύκολος είναι, αλλά ούτε και σύντομος, μέχρι να «πακεταριστεί» η δουλειά τους. Πόσο μάλλον βέβαια ενός αγγλόφωνου γκρουπ, που στην ελληνική επικράτεια δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο καθότι δε «περνάει» σε πολλά ραδιόφωνα ο μη ελληνικός στίχος, λες και το κοινό είναι χαζό ή πρέπει να τα ακούει όλα στην ελληνική γλώσσα (ξεφεύγουμε όμως).

Απ’ την άλλη φυσικά μπορεί να γυρίσει κάποιος πιο αυστηρός και κακεντρεχής και να ισχυριστεί ότι «κάτσε ρε μεγάλε, αν εσύ κάνεις 12 χρόνια να κυκλοφορήσεις τη μουσική σου, γιατί σου φταίει η ελληνική πραγματικότητα?». Ας είναι, διαλέξτε εσείς ότι προτιμάτε και ας έρθουμε στα καθέκαστα.

Οι Sugarmate είναι καταρχάς ένα πενταμελές συγκρότημα από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Με επίσημη ας πούμε χρονική στιγμή δημιουργίας της μπάντας το έτος 2002 και αρκετές προσθαφαιρέσεις μελών μέχρις ωσότου αποκτήσουν την τελική τους μορφή εν έτη 2008.

Πατώντας τώρα το play και αφήνοντας τα 57 περίπου λεπτά του άλμπουμ να κυλήσουν στο χώρο σας, ευθύς αμέσως αντιλαμβάνεστε ότι τα μέλη του γκρουπ τρέφουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στα βρετανικά ως επί το πλείστον μουσικά σύνολα και ιδιαίτερα αυτά που μεγαλούργησαν στη δεκαετία του ’80. Στη σκοτεινή πλευρά της δεκαετίας του ’80 πιο συγκεκριμένα. The Cure, Depeche Mode, Echo & The Bunnymen, The Smiths και τα ρέστα δηλαδή. Από κει κι έπειτα, έρχεται στο νου σας ακούγοντας τους και ο μετρ του είδους Nick Cave, οι συμπαθείς στους περισσοτέρους μουσικούς Pixies, οι βαριές κιθάρες των Sonic Youth, οι «νεότεροι» Nirvana, Madrugada & Radiohead. Καταφέρνουν όμως να ξεφύγουν από τις επιρροές τους και να γράψουν κάτι αξιοπρόσεκτο? Η αλήθεια είναι ότι ταυτότητα απόλυτα δική τους μάλλον δεν έχουν, δεν υπερβαίνουν αυτά που αγαπάνε να ακούν. Αυτό βέβαια είναι και κάτι που συναντάει κανείς και στην πλειοψηφία των νέων εκ Μεγάλης Βρετανίας ροκ συγκροτημάτων, αλλά ας μην το ανοίξουμε το θέμα. Από κει κι έπειτα οι συνθέσεις τους είναι όχι μόνο αξιοπρόσεκτες αλλά κι αρκετές εξ αυτών πολύ καλές. Αλλά αυτό το γαμώτο του κάτι παραπάνω μου μένει ως παράπονο. Αυτό το άλμα απ’ τα συνήθη. Όπως επίσης το γεγονός ότι σε ορισμένα σημεία γίνεται αντιληπτό στην εκφορά του αγγλικού λόγου η ελληνική προέλευση του τραγουδιστή (και τι να κάνει ρε μεγάλε αφού στα πάτρια γεννήθηκε θα μου πείτε).

Στα συν επίσης του όλου εγχειρήματος η καλή παραγωγή του άλμπουμ, η εκτεταμένη χρήση τρομπέτας που πάντα ακούγεται βάλσαμο όταν ξεπηδάει σ’ ένα σκοτεινίζον κομμάτι, καθώς και το όμορφο και καλαίσθητο ασπρόμαυρο artwork του cd. Εύχομαι το καλύτερο στα παιδία και μια μέρα να γίνει επιτέλους δική τους αυτή που οραματίζονται κι επιθυμούν. Τώρα επιτυχία είναι, φήμη είναι, δόξα είναι, καμιά γκόμενα που τους τσαλαπάτησε τη καρδιά είναι? Ας είναι ότι τραβάει η ψυχούλα τους.

www.sugarmate.com

Άρης Μπούρας